نصف جهان: در سالگرد هزارباره تولد پاييز، هنوز هم نشستن پاي سالروز رويش بهاري يک روزنامه، لذتي دو چندان خلق مي کند. شکوفه هاي واژه که روي برگ کاغذ مي نشيند، چنان حال و هوايي مي آفريند که آدم، سوز پاييز را فراموش مي کند و ناخودآگاه تن به نسيم بهاري واژه ها و جمله ها مي دهد.

بهار، منادي تولد است و بشارت دهنده زندگي و همين هم رمز دگرگوني حال آدم است؛ چه وقتي بهار طبيعت را به نظاره مي نشيند و چه آن وقت که شاخسار واژه ها را مي تکاند و با عطر مست کننده هر کدامش، دمي از گرفتاري هاي دنياي اطراف که پر شده از موج و فرکانس و فضاهاي پر زرق و برق مجازي،جدا مي شود.

تصوير آشناي اين روزها در اتوبوس و تاکسي و مترو و مهماني و کف پياده رو، انعکاس يک چيز است؛ اينکه آدم هاي خسته اما عجول، در حالي که مثل مورچه هاي کارگر، اين طرف و آن طرف مي روند(بلکه مي دوند) همه شان يک موبايل لمسي دستشان گرفته اند و انگشت هايشان را روي صفحه پرنور آن جابه جا مي کنند تا از اين همه عجله و شلوغي کنده شوند و دمي از سکوت فضاي مجازي لذت ببرند. لابد مي گوييد در اين تصوير هر روزه که پيش چشم همه مان است، چه جايي براي لذت بردن از روزنامه و تولد و اين چيزها مي ماند؟ ديگر کسي هم مانده که موبايلش را ول کند و روزنامه را بچسبد؟

اما باور کنيد که در اين هنگامه ديجيتالي، هنوز روزنامه ها نفس مي کشند؛ شايد خيلي هاشان به حال احتضار افتاده باشند اما هنوز نفس مي کشند؛ شايد بعضي هاشان در عوالم مجازي حل شده باشند اما بقيه شان هنوز نفس مي کشند؛ نشان به آن نشان که وقتي به سالگرد تأسيس يک روزنامه يا مجله مي رسيم، دوباره عطر کاغذ و شميم واژه، تا مغز استخوان آدم رسوخ مي کند.

اصلاً تولد گرفتن براي کاغذ و واژه، يک حال ديگر دارد. تا حالا ديده ايد کسي براي فلان اپليکيشن تولد بگيرد؟! يا مثلاً اگر بگيرد، فکر مي کنيد مزه اين تولد، با مزه تولد گرفتن براي روزنامه يکي مي شود؟

شما باشيد، اگر آن جوان متروسوار روزنامه به دست را مي ديديد، همين ها را براي خودتان مرور نمي کرديد؟