نصف جهان: ماجراي تقبل مهريه همسر دوم «کرار جاسم» توسط باشگاه استقلال، که چندي پيش توسط يکي از خبرگزاري ها فاش شد قطعاً از اسناد حقارت فوتبال ايران است.

حسابرسي انجام شده از باشگاه استقلال براي ليگ پانزدهم، حاوي نکات شگفت‌انگيزي بوده که طي چند روز اخير فضاي رسانه‌اي کشور را به خودش مشغول کرده است. بخشي از عجيب‌ترين حواشي اين پرونده به مجموعه روابط مديران استقلال با کرار جاسم مربوط مي‌شده است. بر اين اساس با بازيکن پرحاشيه عراقي که در آن فصل مطلقاً به کار استقلال نيامد، قراردادي تقريباً يک‌ونيم ميليارد توماني بسته شد که تازه مطابق آن بابت هر بازي حضور استاد در ترکيب اصلي، پنج ميليون تومان دستخوش هم به او مي‌پرداختند. اوج شگفتي اما مربوط به جايي است که بررسي‌ها نشان مي‌دهد حتي 75ميليون تومان از مهريه همسر دوم کرار جاسم را هم باشگاه استقلال پرداخته تا شايد دل او به رحم بيايد و چهار تا لگد بهتر به توپ بزند.

حقيقتاً که گاهي نفس کشيدن در هواي کثيف اين فوتبال چقدر سخت و زجرآور مي‌شود. ماجراي تقبل مهريه همسر دوم کرار جاسم توسط باشگاه استقلال، قطعاً از اسناد حقارت فوتبال ايران است که کاش مي‌شد آن را جايي از تاريخ، دور از چشم همه دنيا چال کرد. عجيب اينکه اين ماجرا سابقه چند ساله دارد و ظاهراً يک باشگاه ايراني ديگر را هم در مقطعي درگير خودش کرده بود! با وجود اين، آنچه بابتش بايد به مديران استقلال «دست مريزاد» گفت، چيز ديگري است؛ اينکه آنها درست در روزهايي که کابين زن دوم هافبک عراقي‌شان را مي‌پرداختند، پول قرارداد منصور پورحيدري بيمار را نمي‌دادند! آن روزها که هيچ، امروز که يکسال و چند ماه از خاموشي ابدي منصورخان مي‌گذرد، هنوز خانواده‌اش در به در دنبال وصول مطالبات آن مرحوم هستند و البته هر چه بيشتر تکاپو مي‌کنند، کمتر نتيجه مي‌گيرند. مردي که تمام عمرش در همه سمت‌ها مفت و مجاني براي استقلال کار کرد، خيلي از سال‌ها حتي قرارداد هم نبست و اين قرارداد آخر را صرفاً با توصيه اطرافيان به علت بيماري و کهولت سن امضا کرد، حتي بعد از مرگش هم به حقش نمي‌رسد، اما مهريه زن ايراني کرار را مي‌دهند و سندش را هم لاي پوشه‌هاي باشگاه مي‌گذارند. آيا بر اين مصيبت نبايد گريست؟

در مورد دو نفر از دو دنياي متفاوت حرف مي‌زنيم؛ يکي بازيکن بيگانه‌اي که هيچ گلي به سر استقلال نزده و در همه اين سال‌ها جز آشوب و اغتشاش و دشمني به ندرت در قاب ديگري ديده شده و ديگري مردي که شايد بتوان او را وفادارترين آدم تاريخ فوتبال ايران دانست؛ يکي که وقتي همه زمين مي‌خريدند، ملک فروخت و پولش را خرج استقلال کرد، يکي که از خير سرمربيگري تيم ملي گذشت و نيمکت آبي را در آغوش کشيد. مربي ايراني اگر سه ماه در تشتک‌سازي سرمربيگري کند، ديگر عارش مي‌آيد به کمتر از نفر اول بودن رضايت بدهد، منصور پورحيدري اما همه نقش‌هاي دنيا را براي استقلال بازي کرد و حتي کسر شأنش نشد که به عنوان سرمربي تيم قهرمان آسيا، در همان باشگاه مديرفني و سرپرست باشد. استثنائاً اگر به او گفتند «پدر استقلال»، از آداب و عادات مرده‌پرستي در ايران نبود؛ چه اينکه شايد بدون پورحيدري، حالا اساساً باشگاهي به اين اسم وجود نمي‌داشت. پس امروز آدم‌هاي ريز و درشت اين خانواده، از بازيکني که ميليارد ميليارد پول مي‌گيرد تا نوجواني که هر کجاي اين سرزمين دو ساعت با بازي استقلال سرش گرم و غمش سبک مي‌شود، همه مديون منصور هستند. در عوض اما مديران استقلال حتي پول مداح مراسم ترحيم پورحيدري را هم از خانواده‌اش مي‌گيرند تا مبادا موقع پرداخت مهريه، شرمنده همسر دوم کرار جاسم شوند. وقتي عاقبت «وفاداري» در ايران اين است، چرا حال و روزگارمان نبايد چنين غم‌انگيز و دلخراش باشد؟ اينجا جايي است که اگر نبري و نچاپي، «بي‌عرضه» صدايت مي‌کنند. حقمان است، تمام آنچه بر سرمان مي‌آيد. نمونه هاي پرداخت همسر دوم کرار در شکل هاي مشابه براي باشگاه هاي ما زياد وجود دارد.