اصلاح طلبان در سال 92 با بازتعریف جریان اصلاح طلبی و همچنین گسترش معنایی از این جریان درصدد برآمدند که ساختار به هم ریخته خود پس از انتخابات 88 را جبران نمایند.

اصلاح طلبان این رویه را در انتخابات دو مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای سلامی نیز ادامه دادند. برخی از تئورسین های اصلاح طلبان این رویه اصلاح طلبان را «گام دوم» نام نهادند. به عبارت دیگر اصلاح طلبان همگرایی برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری سال 92 را «گام اول» و انتخابات مجلس را «گام دوم» نامیدند.

سئوال این است که آیا اصلاح طلبان برای ادامه مسیر خود «گام سومی » نیز در پیش دارند؟ نگاهی به وضعیت جبهه بندی های سیاسی کشور و همچنین وضعیت کشور نشان می دهد که هیچ گزینه ای برای اصلاح طلبان به غیر از آقای روحانی وجود ندارد. چراکه آنها هیچ گزینه ای برای مطرح شدن در مقابل رئیس جمهور فعلی ندارند. از سوی دیگر مطرح کردن گزینه دیگر به جای رئیس جمهور فعلی به آن معنا خواهد بود که آنها نسبت به اشتباه انتخابی خود در سال 92 اعتراف کرده اند که هرگز چنین اعترافی از سوی آنها مطرح نخواهد شد.

بنابراین اگر در این روزها نیز صحبت های انتقادی از سوی برخی اصلاح طلبان نسبت به دولت مطرح می شود، باید در چارچوب امتیازگیری تحلیل گردد. در واقع به تعبیر آقای حجاریان سیاست این روزهای اصلاح طلبان «حمایت انتقادی» از دولت است. در واقع دغدغه اصلی اصلاح طلبان گرایش آقای روحانی به سمت اصولگرایان است که آن را خط قرمز خود قلمداد می کنند. خط قرمزی که آقای روحانی نشان داده است که نه قصد عبور از آن را داشته و نه خواهد داشت!

با این تفاسیر باید گفت که بدون شک اصلاح طلبان «گام سوم» را برای آینده سیاسی کشور طراحی کرده اند. اما این گام جدید برای انتخابات ریاست جمهوری نیست. بلکه گام سوم به دست گرفتن مدیریت شهری و انتخابات شورای شهر در سال 96خواهد بود.