در اينکه مردم ايران محمد بنا را دوست دارند شکي نيست. محمد بنا رگ خواب مردم ما دستش است و با حرکاتي نظير همين گريه اي که بعد از حذف اميد نوروزي از او ديديم که مقابل دوربين هاي تلويزيوني اشک مي ريخت، دل مردم را به دست آورده و از خودش يک قهرمان ملي ساخته اما اين قهرمان ملي برعکس المپيک لندن که شاگرد اول بود، در ريو مردود شد.

دوست داريم بنا به ما بگويد؛ آيا بهتر نبود به جاي خواباندن چند ورزشکار لاي پرقو، آنها را به خوبي محک مي زد و اگر حريف رقباي جوان تر خود نمي شدند، حق را به حقدار و ميدان را به جوانان مي داد؟ آيا اشک هايي که امروز مي ريزد، همان عرق هايي نيست که به وقت تمرين بايد ريخته مي شد؟

محمد بنا را همه مي شناسند و خوب مي دانند هر چه ايراد به او وارد باشد، وصله از زير کار در رفتن به او نمي چسبد اما متأسفانه محمد بنا اين اواخر به شدت مغرور شده بود. او به بردن 6 مدال در المپيک فکر مي کرد اما در عمل بنا حتي يک کشتي گير فرنگي کار هم به فينال نفرستاد تا به نظر برسد دوره اش تمام شده است!

غرور به بنا لطمه زد. غروري که باعث شد بنا فکر کند هر تصميمي مي گيرد، درست است و همين اشتباه، قدم اول او به سمت سقوط بود.