به ياد مي‌آوريم چند سال پيش مسئولان سازمان پزشکي قانوني يک بار تصميم به انتشار آمار اين پديده گرفتند و آماري که ارائه دادند را نگران کننده خواندند. اتفاقي که ديگر رخ نداد و جا دارد از ايشان بپرسيم آيا ديگر نگران کننده نيست؟

شايد قدمت اين پديده چيزي کمتر از عمر بشر نباشد اما هنوز ما بر سر يک دوراهي گير کرده ايم و نمي‌دانيم که مي‌بايست در اين باره اطلاع رساني کنيم يا به کل همه چيز را تکذيب کرده و آسمان ابري را صاف جلوه دهيم؟ به گزارش «تابناک»، برخلاف آمار که حکايت از آن دارند که ميزان خودکشي در کشورمان پايين است و سهم مرگ ناشي از اين اقدام در عوامل پايان دهنده به حيات ايرانيان، بسيار کمتر از مواردي مانند سرطان، سکته، تصادفات جاده اي، حوادث کار و... است، انتشار خبرهاي مربوط به اين واقعه درهفته ها و ماه هاي اخير بسيار نگران کننده به نظر مي‌رسد.

مردي خود را از پل عابر پياده در خياباني در تهران حلق آويز کرد. مردي ‌که از درد به‌خود مي‌پيچيد، راهي بيمارستان شد و وقتي فهميد که تا پول ندهد بستري نخواهد شد، خود را از چند طبقه به پايين پرت کرد.

نوجواني اين کار را در يکي از پل هاي پايتخت انجام داد و جواني در يک پاساژ خود را به پايين پرت کرد. مرد ديگري همسر سابقش را در پارکينگ بيمارستان کشت و بعد به سر خود شليک کرد. چند خواهر مجرد که سنشان بالا رفته بود، از اتاق خانه براي خود اتاق گاز ساختند و به اين روش به زندگي خود خاتمه دادند. دانش آموزي از تاب نياوردن مشکلات، کارگري از نچرخيدن چرخ زندگي، شهروندي از بيکاري و مشکلات همراه با آن و...

اين داستان متأسفانه تمامي ندارد و هر روز مي‌توان تکمله اي بر آن زد و شرح سوز و گدازش را بيشتر کرد اما بعيد است هرگز به جاري شدن اشک مسئولي منجر شده و تغييري را زمينه ساز شود. چه زماني که خودکشي کنندگان تحت پوشش نهادهاي حمايتي باشند و از آن نهادها توقع برود در اين باره پاسخگو باشند، چه زماني که پاي خودکشي هاي دانش آموزي و توقع از مسئولان آموزش و پرورش براي توضيح در اين خصوص در ميان باشد و چه اينکه خودکشي در نهادي خاص مانند بيمارستان رخ داده باشد. اصولاً خودکشي در کشورمان در يک لحظه رخ مي‌دهد و در همان لحظه تمام مي‌شود و چيزي از آن براي بحث و بررسي در روزهاي بعد باقي نمي‌ماند. شايد به اين دليل که برخي بر اين باورند که با مطرح کردن اين مسائل، قبحشان مي‌شکند و به اين دليل بهتر است که درباره شان سکوت شود.

تئوري عجيبي که برغم حضور در عصر انفجار اطلاعات و دسترسي به دنياي مجازي، هنوز برخي بر درستي آن تأکيد دارند و مخالف رسانه اي شدن اخبار خودکشي ها هستند.

اين در حالي است که تجويز سکوت براي اخبار خودکشي، يک آفت بزرگ به همراه دارد که چيزي نيست جز ناديده گرفتن درد و به تبع آن، چشم بستن بر علت هايي که خودکشي معلول آنهاست. اين را مائده ضرابي روانشناس و مددکار مي‌گويد و مي‌افزايد: از جمله نتيجه هاي سکوت کردن در قبال حوادثي مانند خودکشي، فراموش شدن بحث هاي کارشناسي و بررسي اين موضوعات است که شاهد ابتلاي کشورمان به آن هستيم. او مي‌افزايد: يکي ديگر از آفت هاي اين نگاه، به ويژه در جوامعي مانند کشورمان، تسري اين نگاه به نهادهايي است که در اين باره وظيفه دارند. چه آنهايي که مي‌بايست اين اخبار را پيگيري کرده و در قالب آمار و بحث هاي علمي آنها را مورد بررسي قرار دهند و چه نهادهايي که مي‌بايست در اين خصوص پاسخگو باشند، کم کاري هاي احتمالي را بپذيرند، از عملکرد خود دفاع نمايند و دست آخر ثابت کنند که کارآيي لازم را دارند و صرفاً بودجه خور نيستند.

ضرابي در ادامه به فقدان آمار خودکشي در کشورمان اشاره کرده و مي‌گويد: نتيجه نگاه مسئولان به خودکشي و نگراني هاي ايشان از شکسته شدن قبح اين مسئله موجب شده که سال ها شاهد ارائه آمار مربوط به اين پديده در کشورمان نباشيم و تنها منابعمان در اين خصوص، برخي آمارهاي برآمده از تحقيقات مقطعي و منطقه اي باشد و بس.

اين در حالي است که به ياد مي‌آوريم چند سال مسئولان سازمان پزشکي قانوني يک بار تصميم به انتشار آمار اين پديده گرفتند و آماري که ارائه دادند را نگران کننده خواندند. اتفاقي که ديگر رخ نداد و جا دارد از ايشان بپرسيم آيا ديگر نگران کننده نيست؟

اين مددکار در ادامه مي‌گويد: تنها مي‌دانيم که آمار خودکشي در کشورمان، به مانند کشورهاي همسايه، از آمار شيوع اين پديده در جهان پايين تر است که اين موضوع ريشه در باورهاي ديني ساکنان اين منطقه جغرافيايي دارد اما آيا اين ميزان اطلاعات براي رفع نگراني هايمان از شيوع اين پديده جهانشمول کافي است؟ به نظر من که اين گونه نيست.

او در پايان مي‌گويد: زمانش رسيده که مسئولان به جاي ترسيدن از قبح شکني در اين خصوص و نگراني از اخباري که لغت «خودکشي» در آنها آمده، نگراني هاي جدي تري در اين خصوص داشته باشند و حتي اگر کاري از دستشان بر نمي‌آيد، مانع از انتشار آماري که مي‌تواند خانواده ها و دلسوزان جامعه را هوشيار کند، نشوند.