رویداد 24: اصغر فرهادی و جعفر پناهی به عنوان نمایندگان سینمای ایران در جشنواره فیلم کن تفاوت‌ها و شباهت‌های فراوانی دارند. اولین شباهت آنها تعلق هر دو آنها به جریان روشنفکری عرفی است. از طرف دیگر هر دو آنها نسبت به وضع موجود انتقاد دارند و سعی می‌کنند این انتقادات را در فیلم‌های خود بیان کنند. اما مهمترین تفاوت این دو کارگردان به رویکرد آنها برمی‌گردد. اصغر فرهادی کارگردانی است که در دل سیستم فرهنگی پس از انقلاب رشد کرده و توانسته پله‌های ترقی را یکی یکی طی کند و به جایگاه امروز برسد. به همین دلیل رویکرد اصلاح‌طلبانه‌ای در فیلم‌های خود دارد. اما جعفر پناهی با توجه به سبک و سیاق فیلمسازی‌اش از همان ابتدا خارج از سینمای جریان اصلی ایستاده و آثارش را بدون استفاده از عناصر موجود در سینمای جریان اصلی ساخته است. اصغر فرهادی تعلق خاطر عجیبی به سینمای داستانگو و استفاده از بازیگران حرفه‌ای دارد، این در حالی است که برای جعفر پناهی مسئله اصلی واقع‌گرایی و انتقاد از وضعیت سیاسی اجتماعی جامعه ایران است. فرهادی هیچ‌وقت خارج از چارچوب قانون فیلم نساخته و آثارش در سینمای ایران اکران شده است. این در حالی است که جعفر پناهی در تمام این سال‌ها بارها طعم توقیف را چشیده و اکثر آثارش راهی به اکران پیدا نکرده است. اصغر فرهادی در اظهارنظرهایش محتاط است و تا جایی که احساس نیاز نکند صحبت نمی‌کند. جعفر پناهی صریح و بی‌پرده سخن می‌گوید و خودش را ملزم به جهت گیری درباره وقایع سیاسی اجتماعی ایران می‌داند. 

این تفاوت‌ها باعث می‌شود اصغر فرهادی با همه انتقاداتی که از طرف محافظه‌کاران فرهنگی به او وارد می‌شود راحت فیلم می‌سازد و پیش می‌رود، اما جعفر پناهی سال‌هاست که به مشکل خورده و جز به شیوه زیرزمینی از طریق دیگری نمی‌تواند فیلم بسازد.