طی هفته جاری کانون کارگردانان، اتحادیه صنفی تهیه‌کنندگان، شورای مرکزی انجمن منتقدان و نویسندگان و انجمن تهیه‌کننده‌-کارگردانان سینمایی ایران در نامه‌هایی جداگانه خواستار ادغام جشنواره جهانی فجر با جشنواره ملی شدند.

به گزارش فارس، این نامه‌ها هنوز با واکنشی از سوی محمدمهدی حیدریان رئیس سازمان سینمایی و سیدرضا میرکریمی به عنوان دبیر جشنواره جهانی مواجه نشده است.

در مقابل، مجتبی راعی کارگردان سینما و هوشنگ گلمکانی منتقد سینما به دفاع از جشنواره جهانی فیلم فجر پرداخته‌اند.

اگر کمک نمی‌کنیم، صبور باشیم و قدر بدانیم

راعی نوشته است: رضای میرکریمی که در کانون کارگردانان و مدیرعاملی خانه سینما، توان مدیریتی و خوش‌فکری خودش را ثابت کرده، به دبیری جشنواره بین‌المللی فجر رسیده است. او به واسطه فیلم‌های خوبی که ساخته در اکثر جشنواره‌های بین‌المللی شرکت و جوایز مهمی به دست آورده و مطمئنا مقوله جشنواره را به خوبی می‌شناسد. بدون تردید یکی از بهترین گزینه‌های این مدیریت است. نمی‌دانم چرا بعضی اهالی سینما به جای اینکه قدر بدانند و خوشنودی خودشان را اعلام کنند، مسائل شخصی و فکری خودشان را دخالت داده و آب را گل‌آلود می‌کنند.

کارگردان «عصر روز دهم» در بخش پایانی این نامه خطاب به مخالفان آورده است: دوستان همکار! رضا میرکریمی می‌توانست کنار بایستد و از هرکس که مسئولیت می‌پذیرفت انتقاد کند و به جای خدمت در حد توان، یک افتخار توخالی را یدک بکشد (جایگاه تمام کسانی که با صداقت و دلسوزی برای کشور موضع انتقادی دارند محفوظ و شایسته تقدیر است) اما او به میدان آمده و کار درست و تخصصی و شایسته انجام می‌دهد. قدر بدانیم و بلوغ نشان دهیم! اگر آنقدر بزرگوار نیستیم که کمکش کنیم، صبور باشیم و قدری از مسائل شخصی فاصله بگیریم!

حسادت بیداد می‌کند و تهمت‌زدن جسارت است!

هوشنگ گلمکانی هم در متن خود با عنوان «چهارراه حوادث» نوشته است: شاید بعضی‌ها یادشان رفته ولی ما یادمان نرفته که توجه عمومی تماشاگران به فیلم‌های ایرانی در جشنواره فجر تا چهار سال پیش، همیشه باعث می‌شد بخش بین‌الملل ـ اعم از هزینه‌هایش (که انگار بعضی‌ها خیلی نگران این قسمت از قضایا هستند) و چه زحمت‌هایش ـ در زیر سایه فیلم‌های ایرانی نابود می‌شد و با خالی ماندن سالن‌های نمایش فیلم‌های خارجی، این زحمت و هزینه عملا هدر می‌رفت.

دبیر شورای نویسندگان ماهنامه فیلم تأکید می‌کند: جشنواره جهانی فجر به‌خصوص در سه سال اخیر استانداردهای تازه‌ای در برگزاری جشنواره‌ای آبرومند به جا گذاشته و فارغ از سوتی‌های اختتامیه دوره اخیر که در هر جایی (حتی اسکار) می‌تواند اتفاق بیفتد و بیشتر شبیه سکندری خوردن و لغزیدن بر اثر یک لحظه غفلت است تا اشتباهی فاحش در ساست‌گذاری، با نمونه‌های معتبر خارجی قابل رقابت بوده است.

گلمکانی می‌نویسد: اما در سرزمین ما، که هم حسادت بیداد می‌کند و هم مخالف‌خوانیِ همین‌جوری فضیلت تلقی می‌شود و هم تهمت‌زدن جسارت تعبیر می‌شود، گویا برگزاری جشنواره پاکیزه‌ای مثل رویدادی که در سه سال گذشته شاهدش بوده‌ایم تناسبی با اوضاع پیرامون‌مان ندارد و باید بر پیکرش شلاق کشید و حذفش کرد تا چیزی شبیه اطرافش جایگزین آن شود.

در پایان این متن می‌خوانیم: جالب‌تر از همه، انتقادهای کسانی است که در عمرشان یک جشنواره جهانی ندیده‌اند اما ادعاها و انتقادهای جهانی می‌کنند. ادغام مجدد دو بخش ملی و بین‌الملل جشنواره فجر و بازگشت به وضعیت گذشته یک اشتباه فاحش است. به جایش باید در زمینه برقراری ارتباط سینمادوستان ایرانی با سینمای جهان اعتمادسازی کرد؛ همان کاری که جشنواره جهانی فجر طی سه سال اخیر در حال انجامش بود.