نصف جهان: به کارلوس کی روش اعتماد داریم و می خواهیم با او و تیمش همراه شویم و چه جذاب است که می‌خواهیم تماشاگر محصول یک کار بلند مدت از کارلوس کی‌روش در روسیه باشیم. اما در این بین باید برخی نکات و دغدغه ها را هم بازگو کنیم.

کارلوس کی‌روش سخت‌ترین تصمیمات را در روزهای گذشته گرفته و به فهرست ۲۴نفره رسیده اما همچنان باید از این فهرست یک نفر حذف شود. حتی از حرف‌های کی‌روش این برداشت ایجاد شد که چه بسا از فهرست ۴نفره انتظار یک نفر به فهرست نهایی برسد، یعنی یکی بین جلال حسینی، وریا غفوری، کاوه رضایی و حسین حسینی. این اما فقط یک برداشت از آخرین حرف‌های کی‌روش بود و هیچ رسمیتی در خود نداشت. مهم‌تر اما بحث دیگری است، مهم‌تر از انتخاب نفرات و مهم‌تر از تمام جدل‌هایی که بعد از انتخاب فهرست تیم ملی درگرفت. به جام جهانی پیشین برگردیم، به برزیل، به سال ۲۰۱۴. مهم‌ترین بحثی که از آن جام برای ایران بجا ماند این بود که تیم ملی پلن‌ B ‌نداشت. بسیاری از منتقدان فوتبال در ایران به کی‌روش خرده گرفتند که چرا در برزیل فقط با یک رویکرد تاکتیکی بازی کردیم و چرا تیم ملی نتوانست از یک نقش تیمی به نقش دیگری تغییر کند. انتقادات اما پاسخ‌هایی هم داشت. همین که ایران می‌توانست یک پلن را با کیفیتی که مثلا مقابل آرژانتین دیدیم اجرا کند، یعنی اثرگذاری مربی را در تیم دیده‌ایم.

این بار بعد از ۴سال دوباره همان بحث‌ها می‌تواند شروع شود. تیم ملی در گروهی سخت شاید نتواند به جز پلن دفاع سرسختانه رویکرد دیگری داشته باشد اما مقابل مراکش توقعات بیشتر است و کی‌روش برای آن بازی شاید نقشه دیگری طراحی کند. تجربه بازی با بوسنی در برزیل ۲۰۱۴همراه اوست، تجربه‌ای که در ذهن هیچ‌کس خوب ننشست و نباید اجازه دهد که مراکش برای ایران تبدیل به بوسنی شود. تیم ملی در بازی‌های تدارکاتی کم شمارش باید همین مسائل را در خود حل کند. اینکه کی‌روش بازی‌های تدارکاتی بیشتری را می‌خواست، برای همین تجربه‌ها بود اما به هر روی از یک سرمربی که سال‌های طولانی تیم ملی را هدایت کرده، حتما این توقع می‌رود که در جام جهانی فقط یک پلن برای اجرا نداشته باشد. ۴سال از جام جهانی برزیل گذشته و در این ۴سال با کی‌روش باید به همان دستاوردهایی رسیده باشیم که در جام جهانی ۲۰۱۴خبری از آنها نبود.