چه بخواهیم و چه نخواهیم میمونها شبیهترین موجودات به ما انسانها هستند. اما تفاوت عمدهای که ما را از میمونها متمایز میکند چیست؟
دانشمندان دانشگاه لایپزیک آلمان، برای رسیدن به پاسخ این سؤال آزمایشهای متعددی را انجام دادند. آنها ابتدا فهرستی از ویژگیهای انسانی را تهیه کردند و سپس هر کدام از آنها را یک به یک درباره انسانها و میمونها آزمایش کردند. در این آزمایش ها، به جای انسانهای بالغ، از کودکان استفاده شد، زیرا کودکان غریزیتر از بزرگسالان رفتار میکنند.
نتیجه آزمایشها حیرت انگیز بود. در آزمایش "شناخت خود"، میمونها همانند انسانها توانستند "خود" را در آینه تشخیص دهند. این در حالی است که بسیاری از حیوانات، با دیدن تصویر خود در آینه گمان میکنند که حیوان دیگری را دیده اند و گاه به آن حمله میکنند!
آزمایش دیگر، "توانایی حل مسأله" بود. دانشمندان داخل لولهای باریک، اندکی آب ریختند و ته آن، تکهای غذا انداختند. لوله عمیق و باریک بود و دست کسی به آن تکه غذایی نمیرسید. هم بچههای انسان و هم میمونها توانستند با اندکی تأمل راه دستیابی به آن را بیابند: کمی آب به داخل لوله افزودند و غذا به همراه آب بالا آمد و آن را برداشتند؛ بنابراین معلوم شد که میمونها هم مانند انسانها، در اصل داشتن قدرت حل مسأله یکسان اند.
آزمایشهای دیگری هم انجام شد، مانند آزمایش یادگیری، آزمایش توان استفاده از ابزار و حتی ابزار سازی، آزمایش آداب معاشرت و حتی آزمایش دانش فیزیک و تشخیص وزن اجرام.
جالب اینجاست که در همه این آزمایش ها، میمونها همانند بچههای آدمها رفتار کردند و مشخص شد که در هیچ کدام از این ویژگی ها، تفاوت بنیادینی بین انسان و میمون نیست. مثلاً میمونها نیز مانند انسانها، برای برخی کارهای خود، ابزارهای خاص آن کار را تولید میکنند و تنها فرق شان با انسان این است که انسان ابزارهای پیچیده تری میسازد، ولی در اصل توانایی ابزار سازی، یکسان هستند.
پس فرق اصلی انسان و میمون چیست؟ پاسخ در یک آزمایش نهفته بود. دانشمندان موزی را بیرون قفس یک میمون و با فاصلهای اندک از آن با یک نخ، آویزان کردند. میمون نمیتوانست با دست خود موز را بردارد. دانشمندان، میلهای کج در اختیار میمون قرار دادند؛ آنها از قبل میدانستند که میمونها هم مانند انسانها قادر به استفاده از ابزار هستند. میمون با آن میله کج، موز را به طرف خود کشید و آن را خورد. سپس وقتی میخواست به محل خواب خود برود که با میلههای قفس فاصله داشت، میله را هم با خود برد و فردا صبح که میخواست به سمت میلههای قفس بیاید، میله را هم با خود آورد.
دانشمندان دریافتند که میمون قادر به برنامه ریزی است بنابر این وقتی موز را گرفت و خورد و به طرف رختخوابش رفت، میله را با خود برد و صبح بازگرداند، زیرا میدانست که ممکن است بدان نیازمند باشد.
ادامه تحقیقات دانشمندان که با آزمایشهای پیچیده تری همراه بود و از ذکرشان صرف نظر میکنیم، منجر به کشف این واقعیت شد که توانایی میمون برای برنامه ریزی کوتاه مدت است و او تنها میتواند برای حداکثر ۱۴ ساعت آینده خود برنامه ریزی داشته باشد و از برنامه ریزیهای میان مدت و بلند مدت برای آینده اش، کاملاً ناتوان است.
بدین ترتیب مشخص شد که فرق اصلی انسان و میمون نه در صورتها و دمی که میمون دارد و انسان ندارد که در یک چیز است: انسان میتواند به آینده فکر و برای آن برنامه ریزی کند، ولی میمون این توانایی را ندارد.
با این کشف علمی، مهمترین کاری که هر کدام از ما، برای پر رنگ کردن مرز خود و میمون ها، میتوانیم انجام دهیم "برنامه ریزی برای آینده" است؛ به زندگی هایمان برگردیم و ببینیم تا چه اندازه برنامه ریز هستیم؟
بازگشت به ابتدای صفحه
ارسال به دوستان
پیشنهاد سردبیر
ارسال نظر
ایمیل مستقیم: info@nesfejahan.net شماره پیامک:۳۰۰۰۷۶۴۲ شماره تلگرام:۰۹۱۳۲۰۰۸۶۴۰