خبرآنلاین: اگر قرار باشد نام افراد با حوصله سیاست ایران را پشت هم ردیف کنیم حتماً باید در صدر این فهرست نام اکبر هاشمی رفسنجانی را قرار دهیم .او سال های سال است در بطن سیاست ایران یا پدیدآورنده کنش‌ها و رویدادها بوده و یا از نزدیک شاهد آنها.

او اما از علم سیاست یک نکته آن را خوب تر آموخته ؛« سکوت در وقت مقرر». چه وقت ها که او با زبانی تند به مصاف منتقدانش رفته و چه وقت ها که او به صورت غیر منتظره در لاک سنگینی از سکوت فرو رفته است . گاه از این سکوت عبور کرده و هیچ درباره علت آن نگفته و گاه در وقتی دیگر روایتگر علت سکوتش بوده است. چه اینکه او حتی یکبار در پاسخ به اینکه چرا جواب منتقدان را نمی دهد و سکوت ترجیح داده گفته است : « فشار اینها روی من هیچ تأثیری ندارد و مثل کلاغ‌هایی هستند که از روی درخت‌ها می‌پرند، برای من اینگونه است و کاری با آنها ندارم. من همیشه فشار داشتم. »

سال 1384 خیلی ها فکر می کردند رئیس جمهور بعدی ایران اکبر هاشمی رفسنجانی است از جمله شخص خود او. ناگهان اما یک اتفاق دیگر افتاد . هاشمی رئیس جمهور نشد و رقیبش که به یکباره در عالم سیاست ظهور کرده بود راهی پاستور شد . حالا دوران سخت هاشمی رفسنجانی بعد از دهه 60 دوباره برای او فرا رسیده بود . او اما این بار حواریونی نداشت که در نمازجمعه فریاد بزنند «مخالف هاشمی، دشمن پیغمبر است» . صف منتقدانش آنقدر طولانی و عریض و طویل بود که او را به یک نتیجه مهم و تعیین کننده رساند :«وقت مقرر برای سکوت فرارسیده». او مانده بود و رئیس جمهوری مستقر که تندترین انتقادها را روانه او می کرد.

چهار سال بعد او رخصتی دگرباره یافت برای احیای روزهای پرفروغ؛ این بار اما رخت نامزدی نپوشیده بود . او می خواست یکی از نامزدها(شاید رقیب جدی آن سال های خود) را از صحنه خارج کند. هاشمی باز موفق نشد و در شبی سخت در دوران مناظرات انتخاباتی، سنگین ترین اتهامات را شنید. سکوت او این بار چندان دوامی نیافت و انتخابات در آخرین ساعات باقیمانده با نامه ای تند از جانب او خطاب به احمدی نژاد همراه شد. همه شگفت زده شدند شاید مثل همیشه انتظار سکوت داشتند.

هاشمی اما از آن زمان که حسن روحانی رئیس جمهور شده کمتر پیش آمده که حرفی را در دلش نگه دارد. گویی روزگار، روزگارِ حرف زدن اوست . نکته اما این است که هاشمی رفسنجانی حرف های ناگفته زیادی از پشت پرده های سیاست ایران دارد. حرف هایی که روزانه آنها را در یک تقویم رومیزی می نویسد و روایتی دارد غیر از آن اوراقی که به عنوان خاطرات سال به سال منتشر می شود.آن تقویم، روایتگر ادوار سکوت است.