نصف جهان: حذف کامل تیم های مدعی آمریکای جنوبی و سیمای تیم های رسیده به مرحله نیمه نهایی جام جهانی، حالا این تورنمنت را به جام ملت های اروپا تبدیل کرده است! آدینه یک‌چهارم نهایی‌ها برای تیم‌های آمریکای جنوبی تلخ تمام شد و دو قهرمان اسبق جام جهانی یعنی اروگوئه و برزیل هم از گردونه مسابقات بیرون رفتند تا حسرت عدم کسب جام جهانی برای تیم‌های آمریکای جنوبی به 20 سال و تا ۲۰۲۲ باقی بماند. سلسائو یا همان برزیلی‌ها در غیاب ایتالیا و آلمان و آرژانتین هم نتوانستند به نیمه نهایی برسند تا از قهرمانان ۲۰ دوره قبلی جام تنها انگلستان و فرانسه تا به این لحظه باقی بمانند که البته انگلستان جام «ژول ریمه» را کسب کرده است، نه این جام جهانی که پس از سال ۱۹۷۴ آمده است. بازی برزیل و بلژیک حکایت احساس و منطق و قصه بهره بردن از حداقل موقعیت‌ها و ناکامی در به ثمر رساندن شانس موفقیت بی‌شمار بود. آمارهایی که از دقت شوت‌های برزیلی نشان داده می‌شد زیر ۴۰‎ درصد بود. برزیلی‌ها حتی ‌وقتی شوت خوب می‌زدند با دروازه‌بانی بی نظیر چون «تیبو کورتوا» روبه‌رو می‌شدند. برزیل دچار همان مشکلی شد که آرژانتین و پرتغال هم با آن دست به گریبان بودند یعنی اتکای بیش از حد به ابَرستاره تیم‌شان «نیمار» و این همان دردی بود که آرژانتین با «لیونل مسی» و پرتغال با «کریستیانو رونالدو» داشت. زوج «هازارد» و «دی‌بروینه» از تک‌موقعیتشان بهره بردند اما زوج «نیمار» و «کوتینیو» بارها ناکام بودند. روند یکنواخت و ترکیب قابل پیش‌بینی برزیل در نیمه اول آنها را زمینگیر کرد و مشخص بود «روی کاستا» بسیار بهتر از «ویلیان» و «روناتو آگوستو» بهتر از «پائولینیو» بود و غیبت «کاسمیرو» و ناآمادگی «مارسلو» و صدمه‌دیدگی «دنی آلوز» برزیل را شکننده‌تر کرده بود.

بلژیکی‌ها چون فرانسوی‌ها نشان دادند تکیه بر غنای تکنیکی و ستاره‌های گرانقیمت و عدم تاکتیک‌های گروهی تا چه حد برای قهرمان اسبق جام جهانی از آمریکای جنوبی گران تمام شده است. برزیلی‌ها و آرژانتینی‌ها و اروگوئه‌ای‌ها با عقب افتادن در بازی‌های‌‌شان مقابل بلژیک و فرانسه، تنها دست به بازی احساسی بی‌منطق زدند و هر سه تیم به نوعی از یک ضعف یعنی دروازه‌بان رنج می‌بردند. حکایت سلسائو برزیلی هم چون آلبی‌سلسته آرژانتین تمام شد تا بار دیگر جام جهانی به قاره‌ای برسد که از آنجا فوتبال متولد شده و پیشرفته و منسجم می‌شود. شاید آمریکای جنوبی باید به جستجوی مربیان اروپایی برای پرورش نسل‌های آینده خود برود، قبل از آنکه حسرتش به دهه‌های بیشتری برسد.