نصف جهان: نتيجه بازي دوستانه هفته گذشته تيم ملي فوتبال ايران با ازبکستان در شهر تاشکند هر چه بوده باشد شکي نيست که اين ديدار و شکل و فرم حضور ايران در آن يک نقطه عطف براي فوتبال ملي ايران بوده است. اين ديدار نخستين بازي تيم ملي ايران پس از غوغاي بزرگي بود که اين تيم طي خرداد و تيرماه امسال در مرحله نهايي جام جهاني بيست و يکم در خاک روسيه به راه انداخت.

درست است که «يوزها» يک بار ديگر مثل چهار مرتبه قبلي شرکتشان در مرحله نهايي جام‌هاي جهاني از گروه خود صعود نکردند اما کسب 4 امتياز در گروهي که غول‌هايي چون اسپانيا و پرتغال در آن قرار داشتند کم از صعود نبود و بازي محکم تيم ملي هر چند از سوي برخي نهادهاي داخلي و خارجي به سبب تدافعي بودن بيش از حد سرزنش شد اما حقيقت امر اين است که اعتباري تازه را نصيب فوتبال ايران کرد و همگان را متقاعد ساخت که براي غلبه بر ايران شايد درياي استعدادهاي فردي و اقيانوس مهارت‌هاي گروهي حريفان نامدار هم کافي نباشد زيرا تيم ملي کشورمان به خوبي قادر است با همت جمعي و کوشش فردي غيرقابل باور تک تک نفراتش همه برتري‌هاي سازماني رقبا را بي‌اثر و کار خود را برجسته‌تر و کسب نتايجي آبرومندانه را ممکن کند.

البته هدف براي جام ملت‌هاي آسيا 2019 که مهمترين مسابقه بعدي فراروي تيم ملي است به کلي با جام جهاني فرق مي‌کند و اگر به روسيه رفتيم تا بازنده‌اي صرف نباشيم و مساوي کنيم يا در خفيف‌ترين باخت‌ها (و البته يک برد خوش‌اقبالانه مقابل مراکش) برسيم، در جام ملت‌ها به رويکردها و مسائل ديگري نياز است. درست است که هر تيم تحت هدايت «کارلوس کي‌روش» در درجه اول و با وسعت بر انگاره‌هاي دفاعي و بازي‌هاي محکم و فيزيکي مورد علاقه وي استوار است اما در آوردگاه امارات چيزي به جز رسيدن به فينال و حتي قهرماني از سوي تيم ملي پذيرفتني نخواهد بود و اگر در جام‌هاي جهاني حضوري توأم با احترام و درخشش براي موفق دانستن يوزها کفايت مي‌کند، در جام ملت‌ها دستاوردي به جز آنچه بر شمرديم براي صدور نمره قبولي کافي نخواهد بود.

در همين راستا بازي هفته گذشته تاشکند با‌ وجود غيبت برخي تک مهره‌هاي شاخص آنها و ما، مسابقه‌اي بود که ايران را در شروع راه جديد و هدف تازه‌اش به يک نقطه خاص از استواري مي‌رساند و به ما مي‌گفت که در سطح آسيا چکاره‌ايم و چه بايد انجام بدهيم تا چهار ماه و اندي بعد در پيکارهاي آسيايي امارات يک شرکت‌کننده قدرتمند و قبضه‌کننده صحنه باشيم. صرف نظر از هر آنچه براي کي‌روش روي داده (قرارداد او هنوز امضا نشده و وضعيتش مبهم است) لازم است که به سبب آشنايي کامل او با تيم ملي و متکي بودن هر يک از دستاوردهاي تيم ملي بر اين مرد پرتغالي او در پست سرمربي حفظ شود و از سوي ديگر لازم است که خود کي‌روش هم روش‌ها، نقشه ها و الگوهايي را در پيش گيرد که منجر به رسيدن به اهداف بديهي تيم ملي در جام ملت‌ها شود.

قهرمان شدن در امارات فقط با سيستم‌هاي دفاعي صرف به دست نمي‌آيد و هر چند پايه هر موفقيتي در فوتبال ابتدا خوب دفاع کردن و گل نخوردن است اما اگر قرار است بيلان خط حمله ما در جام ملت‌ها نيز هماني باشد که در جام جهاني اخير ديديم راه به جايي نخواهيم برد.

در روسيه فقط دو گل زديم که يکي را مدافع حريف به اشتباه در دروازه خودي جاي داد و دومي را داور مسابقه ايران - پرتغال در واپسين دقايق آن بازي پس از رويکرد به آرايش UAR (چک کردن ويدئويي صحنه) سبب شد و ضربه پنالتي را به سود ما اعلام کرد که با ضربه انصاري فرد در دروازه حريف نشست.

اينگونه موفقيت‌هاي لحظه‌اي چاره کار ما در امارات نخواهد بود. به واقع فتح جام ملت‌ها ريسک و شهامت مي‌خواهد و اگر در مقاطعي از مسابقات واقعاً تهاجمي نباشيم احتمال تکرار رويداد 2015 در جام ملت ها براي ما اندک نخواهد بود و اين بدترين واقعه براي فوتبال کشوري خواهد بود که از آخرين قهرماني‌اش در جام ملت‌ها 42 سال مي‌گذرد و در اين مدت مديد حتي يک بار به بازي فينال هم نرسيده و بالاترين رتبه حاصله‌اش مقام سومي بوده است.

اين موردي است که سرمربي سرسخت ايران بايد حل و تأمين کند و ديدار هفته گذشته در تاشکند يک عامل راهنماي اضافي در اين زمينه و يک چراغ راه و به واقع نقطه عطف بوده است که سرمربي تمام برنامه ريزي هاي لازم را انجام دهد و با نقشه هاي جديد به آسيا برود.