معروف است که در زمان جنگ، کشور به دلیل آثار عقب‌ماندگی به جا مانده از زمان پهلوی، حتی توان ساخت سیم خاردار هم نداشت، کشورهای دیگر هم حاضر به فروش آن به ایران نبودند. از طرف دیگر، جریان تحریم خرید نفت ایران و کاهش قیمت نفت به ۷ دلار، خیلی‌ها را به ترس انداخته بود. با همه‌ی اینها نه تنها کار جنگ از حرکت نایستاد و متوقف نشد، بلکه در همان حال، پروژه‌های عمرانی و آبادانی کشور نیز در حال انجام شدن بود. اما چگونه این اتفاق افتاد؟

بعد از اعمال تحریم‌های نفتی در اوایل جنگ و به نتیجه نرسیدن فرآیند دریافت سلاح و مهمات از خارج، مسئولین وقت به این نتیجه رسیدند که خود باید کمر همت را بسته و مایحتاج جنگ را در داخل کشور تولید کنند. برای همین هم برنامه‌ریزی در جهت تامین ادوات جنگی در داخل به وجود آمد. مثلا در یک نمونه‌ی آن، ۱۷ واحد تخصصی در راستای تولید سلاح، از فشنگ تا اپتیک و موشک در کشور شکل گرفت. به برکت همان کارها بود که این روزها، کشور دارای سلاح بازدارنده‌ی موشکی شده و کشور را از شرّ حمله‌ی احتمالی دشمن در امان نگه داشته است.

از طرف دیگر، استراتژی امام، "مردمی کردن" جنگ، چه در خط مقدم، و چه از حیث لجستیکی بود. برای همین می‌توان گفت که در حقیقت، این مردم بودند که کار جنگ را به پیش بردند و در صنف‌های مختلف، ظرفیت‌های خود را در جنگ و اقتصاد به کار گرفتند. مثلا صنف "کامیونداران"، کمک‌ها و هدایای مردمی را علی‌رغم همه‌ی خطرات احتمالی آن، به مناطق جنگی می‌بردند. یا برخی از قطعات مورد نیاز جنگ توسط مردم در پشت جبهه‌ها ساخته می‌شد. حتی بعضی از صنوف، به‌صورت دسته‌جمعی برای حل مشکلات تخصصی در حوزه‌های مختلف، به جبهه‌ها می‌رفتند.

رهبر انقلاب در دیدار خود با جمعی از اصناف پشتیبان جنگ خاطره‌ی خود از این موضوع را این‌گونه روایت می‌کنند: «من خودم در اهواز در همان ماه‌های اوّل جنگ، مجموعه‌ای از تعمیرکارها، ازجمله از ارامنه را دیدم. من یادم است دیدم هفتاد، هشتاد نفر آدم نشسته‌اند، همه‌ی اینها تعمیرکارهای ارامنه بودند که آمدند اهواز و یک منطقه‌ای را مرحوم چمران برایشان معین کرد، رفتند آنجا مشغول کار شدند.»(۱۳۹۲/۱۱/۰۱) امروز هم مسئولان کشور می‌توانند با به کارگیری ظرفیت‌های همین مردم در جنگ اقتصادی، فشار اقتصادی دشمن بر کشور را عملا خنثی کنند و تحریم اقتصادی را به "فرصتی" برای "شکوفایی اقتصادی" تبدیل کنند.