پرسپولیس در شبی که گفته می شد مهمترین ساعات عمر این باشگاه است، در حالی که ورزشگاه آزادی به نقطه ای قرمز با چگالی سنگینی تبدیل شده بود، از سد تیم متمول السد با ستاره هایی چون ژاوی و بونجاح گذشت تا رویای پنجاه ساله هواداران خود را بر آورده سازد. رویایی که در تمام سال های رفته، با کری های هواداران رقیب سنتی، به سوهان روح قرمز دوستان تبدیل شده بود، اما برانکو از هیچ، همه چیز ساخت تا شاید کمتر از 18 روز آینده، نه تنها سلطان سرخ ایران بلکه پادشاه آسیا شود.

سال ها پیش که پرسپولیس با وینگو بگوویچ هموطن برانکو، فجرسپاسی را در هم کوبید، غلام پیروانی سرمربی فجر با آن صداقت دست ناخورده و لهجه شیرین شیرازی گفت که با تفنگ بادی به مصاف ژ3 آمده بود.

دو سال قبل که مدیریت وقت پرسپولیس و مهدی طارمی مرتکب اشتباه وحشتناک استراتژیکی شدند و پنجره ها را بر این باشگاه بستند تا دست های برانکو خالی شود، همه هواداران دعا می کردند که تفنگ بادی پرسپولیس در مقابل ژ-3 الدحیل، با شکستی آبرومندانه، رقابت ها را ترک کند و به سرنوشت نیمه نهایی فصل گذشته در بازی با الهلال سعودی دچار نشود. اما برانکو با وجودی که لشکری نیمه تمام را در اختیار داشت، حرف از قهرمانی در آسیا زد و رویاهایش را برای چنگ زدن به معتبرترین جام باشگاهی قاره کهن ترسیم و تنظیم کرد.

تیم های مسلح الدحیل و السد در مقابل رویاهای پرفسور تاب مقاومت نیاوردند و تسلیم شدند تا پرسپولیس، فینال را از چنگ آنها بقاپد. ذهن های پر امید، قلب های شکست ناپذیر و همت عالی؛ معادلات، محاسبات و احتمالاتِ دست های خالی، پنجره های بسته و ساق های خسته را بهم زد تا تیم برانکو فتح الفتوح کند تا شاید بعد از ربع قرن، کاپیتانی ایرانی جام آسیا را بالای سر ببرد.

برانکو با امید، تدبیرِ داشته ها و نهراسیدن از نداشته ها، بر عملیاتی که به ذهن ناممکن یا خیلی دور از دسترس می آمد، جامه تحقق پوشانید تا خود به نماد امید و تدبیر تبدیل شود. مرد آرام و شیک پوش کرواتی به ما آموخت که در کویر هم باید درخت امید را سبز نگه داشت تا به چشمه ای حیات بخش برسیم.

ماه هاست که اقتصاد کشور روزگار خوبی نمی گذارد و دخل و خرج مردم با هم هماهنگ نمی شود. در این اتمسفر، ناامیدی به صورت تصاعدی تکثیر یافته و خیلی هایمان، آینده را از پشت عینک آفتابی می بینیم. در این شرایط که پنجره های اقتصاد بسته شده و محاسبات اقتصادی به هم ریخته، باید برانکوی درونمان را زنده نگه داریم و از دل این کویر، آینده ای شیرین را استخراج کنیم.

این روزها می گذرد و پنجره های نو باز می شوند، مشروط به آنکه با ذهنی پرامید، قلبی شکست ناپذیر و همتی عالی، بر پاهایمان بایستیم، بر داشته هایمان تدبیر کنیم و از نداشته هایمان نهراسیم. باز هم بخوانیم: این روزها می گذرند و پنجره ها نو، باز می شوند مشروط به آنکه...