نصف جهان: آمدن يا نيامدن «اميد» تنها بازمانده گله غربي درناي سيبري براي زمستان گذراني به مازندران، اين روزها به يکي از مهمترين گمانه زني هاي دوستداران محيط زيست در اين استان تبديل شده که گاهي با نگراني هم همراه مي شود.

جمعيت اين گله در آغاز مهاجرت به زيستگاه هاي مازندران دو تا سه جين بيشتر نبود ولي با گذشت زمان و در ميانه هاي دهه 80 تنها يک جفت نر و ماده آنها باقي ماند که دوستداران محيط زيست به جنس ماده آن نام «آرزو» دادند و نر را هم «اميد» صدا مي کردند.

«آرزو»ي محيط زيست مازندران سال 87 احتمالاً در بازگشت به سيبري يا در زيستگاه اصليش در آن منطقه بر اثر شکار يا عوامل ديگر تلف شد و به همين دليل هم «اميد» سال 88 به ايران نيامد ولي سال بعد با آمدنش، دوستداران محيط زيست را به وجد آورد و از آن سال به بعد همه ساله آمدن اين بازمانده گله غربي درناي سيبري به مازندران بهانه اي براي خوشحالي و رفتن يا تأخيرش در آمدن باعث نگراني مي شود.

«اميد»، پارسال به علت شرايط خاص آب و هوايي از جمله ادامه گرماي تابستاني در پاييز چهارم آذر ماه و با تأخير 45 روزه به ايران آمد و زودتر از موعد هم به سيبري بازگشت و همين موضوع دير آمدن و زود رفتن هم سبب شد تا اين روزها دوستداران محيط زيست چشم به خط پروازي سيبري بدوزند تا شايد سر و کله «اميد» پيدا شود.

کارشناسان محيط زيست نيامدن بازمانده گله غربي درناي سيبري به مازندران را با توجه به ويژگي زيستي اين پرنده عادي مي دانند و معتقدند اينکه «اميد» در همه اين سال ها بدون جفتش به ايران مي آمد باعث شگفتي بوده است.

اسماعيل کهرم، پرنده شناس پيش از اين، زمستان گذراني تک درناي سفيد سيبري در مازندران را «معما» توصيف کرده بود.

به اعتقاد اين کارشناس محيط زيست، درناها وقتي بالغ مي شوند جفتي انتخاب مي کنند که تا آخر عمرشان با همان جفت به سر مي برند اما اگر يکي از آنها تلف شد ديگري سراغ جفت جديد مي رود، اتفاقي که براي «اميد» رخ نداد و به همين دليل هم معما محسوب مي شد. کهرم معتقد بود که «اميد» احتمالاً در سيبري هم تنهاست و ادامه حيات در تنهايي را پس از «آرزو» انتخاب کرده است.