نصف جهان: «تيم ملي بايد قهرمان آسيا شود.» اين جمله‌اي است که اشکان دژآگه گفته تکرار آن، بازيکنان تيم ملي را اذيت مي‌کند. چه کسي بدش مي‌آيد تيم ملي قهرمان آسيا شود؟ احتمالاً هيچکس! اما چرا بحث درباره قهرماني در جام ملت‌ها تبديل به سوژه روز تيم ملي شده؟ پاسخ را بايد در مصاحبه‌هاي کارلوس کي‌روش جستجو کرد. اگر نگاهي بلندمدت به اين ماجرا نداشته باشيم و دنبال ريشه‌يابي و بازخواني اختلافات کي‌روش با مربيان و پيشکسوتان ايران نرويم، خيلي هم کار سختي نيست که دليل مطرح شدن بيش از حد بحث‌هايي درباره قهرماني ايران در جام ملت‌ها را پيدا کنيم.

کي‌روش همين اواخر در يکي از مصاحبه‌هايش گفت که رؤياي ايران، حضور در نيمه‌‌نهايي جام ملت‌هاست. همين جمله واکنش عده زيادي از اهالي فوتبال ايران را به دنبال داشت. منتقدان حرفشان اين بود که ايران آرزوي حضور در جمع چهار تيم برتر آسيا را ندارد بلکه آرزوي مردم ايران، قهرماني در آسياست. راست هم مي‌گفتند. براي تيمي که بارها قهرمان آسيا شده و بارها به جمع چهار تيم برتر رسيده، ديگر رسيدن به نيمه‌نهايي آرزو نيست، بلکه يک توقع و انتظار عادي است. اما بحث اينجاست که اين توقعات و انتظارات تا چه حد واقعي و قابل دسترس است.

دو طرف ماجرا، هر کدام از زاويه ديد خود به اين ماجرا نگاه مي‌کنند. کي‌روش يک طرف ايستاده و با توجه به تدارکاتي که براي تيمش فراهم شده و امکاناتي که در اختيارش گذاشته‌اند، مي‌گويد رسيدن به جمع چهار تيم رؤياست. منتقدان هم در طرف ديگر ايستاده‌اند و با توجه به سوابق و جايگاه فوتبال ايران در آسيا مي‌گويند تيم ملي بايد قهرمان شود. اما واقعاً کدامشان حرف درست مي‌زنند؟ با صحبت‌هاي کدام طرف ماجرا بايد همراه شويم و آن را قبول کنيم؟ اگر واقع‌بينانه نگاه کنيم، بايد گفت: هيچکدام!

«تيم ملي بايد قهرمان شود.» اين جمله از اساس اشتباه است. هيچ بايدي در فوتبال وجود ندارد. «رؤياي ما حضور در جمع چهار تيم است.» اين جمله هم با واقعيت همخواني ندارد. رسيدن به جمع چهار تيم براي ايراني‌ها رؤيا نيست؛ همانطور که براي ژاپني‌ها و کره‌اي‌ها و استراليايي‌ها رؤيا نيست اما رسيدن به قهرماني مي‌تواند رؤياي ما باشد. اگر نگاه مأيوس کادر فني تيم ملي را نداشته باشيم و از آن طرف، خوش‌بيني بيش از حد بعضي از منتنقدان را هم نداشته باشيم که فکر مي‌کنند ايران قطعاً قهرمان مي‌شود، به يک ديدگاه منطقي مي‌رسيم؛ ديدگاهي که مي‌گويد ايران توان قهرمان شدن دارد اما اگر قهرمان نشد هم شکستي بزرگ در کارنامه‌اش ثبت نمي‌شود.

دوگانگي‌هاي فعلي منتقدان کي‌روش اينجاست که تا مدتي پيش مي‌گفتند ايران بد بازي مي‌کند، دفاعي بازي مي‌کند، خوب و راحت گل نمي‌زند، شانسي مي‌برد و... اما حالا که به جام ملت‌ها رسيده‌ايم مي‌گويند ايران از همه تيم‌هاي آسيايي بهتر است و بايد قهرمان شود. تا مدتي پيش مي‌گفتند رنکينگ فيفا نشا‌ن‌دهنده قدرت تيم‌ها نيست و اينکه ما در صدر تيم‌هاي آسيايي هستيم ارزش چنداني ندارد اما حالا که به جام ملت‌ها رسيده‌ايم همين رنکينگ را بهانه مي‌کنند و مي‌گويند چون اول آسيا هستيم، بايد قهرمان آسيا هم بشويم. اي کاش يک نفر پيدا مي‌شد تا منتقدان کي‌روش را به واقع‌بيني و خود کي‌روش را هم به اميدواري دعوت کند.