سردار دیپلماسی استعفای غیر رسمی خود را اعلام کرد. تبعات این استعفا به چه قیمتی تمام خواهد شد؟

 خبر کوتاه بود و غم انگیز؛ ظریف استعفا کرد. اواخر شب گذشته محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان در یک پست اینستاگرامی به طور غیر رسمی استعفای خود را اعلام کرد. ساعاتی از این خبر نگذشت که رهبران سیاسی جهان و رسانه های خبری در شوک این خبر فرو رفتند و آن را اقدامی عجیب تلقی کردند.

بر کسی پوشیده نیست که استعفای ظریف تنها موجبات خوشحالی معاندین نظام جمهوری اسلامی، آمریکا، عربستان و رژیم صهیونیستی را فراهم کرد.

سردار دیپلماسی تنها دیپلماتی بود که در تاریخ انقلاب ایران توانست اتحاد اروپا و آمریکا را علیه ایران بشکند، او زمانی سکان وزارت خارجه را به دست گرفت که ایران در ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد بود که به معنای مجوز حمله نظامی به کشور مذکور است. او کسی بود که تابوی مذاکره با غرب را شکست، او کسی بود که رسانه های خبری همچون رویترز، سی ان ان و گاردین در پوشش خبر استعفا از او به عنوان معمار هسته ای یاد کردند. این دیپلمات کارکشته کسی بود که زمانی که کشورمان در بحران تحریم و بحران ارزی به سر می برد کشور را از تحریم های فشرده خارج کرد و صندوق ذخیره ارزی کشور را دوباره رونق بخشید. دیپلماسی لبخند او وضعیت کشور را به جایی رساند که معاملات نفتی ایران بار دیگر از سر گرفته شد. گردشگری رونق گرفت. ظریف آنقدر ظریفانه عمل کرد تا جایی که عرب های مرتجع منطقه برای مقابله با سیاست ورزی های منطقه ای و جهانی او دست به دامان اسرائیل و ترامپ شدند.

ظریف در حالی در کمال ناباوری و بهت استعفای خود را اعلام کرد که آخرین سخنرانی کوبنده او در کنفرانس امنیتی مونیخ موج گسترده رسانه ای را به همراه داشت و واکنش مقامات رژیم صهیونیستی و آمریکا را برانگیخت.(اینجا)

از شب گذشته تا کنون بسیار تحلیل ها و زمزمه ها از پشت پرده استعفای سردار گفته اند. برخی می گویند غیبت وزیر در ملاقات بشار اسد با رئیس جمهور و مقام معظم رهبری بوده است. برخی دیگر نیز این ماجرا را به اف ای تی اف مرتبط می دانند چرا که حلقه تنگ مخالفان او در مجمع تشخیص مصلحت نظام گردهم آمده اند. برخی دیگر نیز اختلاف او با رئیس جمهور را مطرح کرده اند. این فرضیه نیز مطرح است که سرنوشت برجام دلیل استعفای او بوده است. فرضیه جالبتر نیز به اظهارات رئیس جمهور درباره وزرای جوان است! اما کسی این مساله را مطرح نکرد که ظریف وزیر خارجه است. ظریف رئیس دستگاه دیپلماسی کشور است. ظریف اولین کسی است که باید در مناسبات و دیدارهای خارجی حضور فیزیکی و معنوی داشته باشد.

اگر در میان این فرضیه ها غیبت او در ملاقات بشار اسد با رئیس جمهور بوده است، پس باید پرسید ظریف کجای این دیدار بوده است؟ چرا نبوده است؟ در کنار بازوی نظامی ایران آیا جای سردار دیپلماسی خالی نبود؟ آیا به جای تک قطبی بودن بهترآن نیست که از دو بازوی نظامی و دیپلماسی استفاده شود؟ آقایان، تا دیر نشده، لطفا از ظریف بخواهید که بماند. شرایط حساس منطقه ای، تشکیل ناتوی عربی علیه ایران، اجلاس شرم الشیخ، اجلاس ورشو، آینده اینستکس، آینده برجام، آینده وضعیت ایران در شرایط فعلی با آمریکا و تهدید های نظامی اسرائیل علیه کشورمان، جای آن نیست که این معرکه ادامه داشته باشد.

ظریف باید بماند، بماند تا ادامه این راه ناهموار را در شرایط حساس منطقه ای و داخلی را به پایان برساند.

رضا نصری حقوقدان بین الملل در این باره می گوید از ظریف دلجویی کنید. او در صفحه توئیتر خود نوشت: «اگر دشمنان ایران میلیاردها دلار سرمایه برای ترویج ایران‌هراسی داشتند، اگر هزاران لابیست در پایتخت های غرب برای فرستادن ایران به شورای امنیت داشتند، اگر هزاران رسانه و موسسه ارتباط عمومی برای امنیت سازی کشور داشتند، مردم ایران جواد ظریف را داشتند و کفایت می‌کرد. از ظریف دلجویی کنید!»