نصف جهان:  وقتي چند دقيقه بعد از شنيدن سوت پايان بازي پرسپوليس و سپاهان جمعه شب خبر درگذشت يک هوادار حاضر در ورزشگاه آزادي منتشر شد و همه را تحت تأثير قرار داد، «هيچ - هيچ» بهترين عبارتي بود که مي شد براي ديدار دو تيم مدعي کسب قهرماني استفاده کرد. هيچ در زمين مسابقه و البته همه چيز روي سکوها. سکوهايي که معلوم نبود مردمي که روي آنها نشستند حاضر هستند به بهانه فوتبال مرگ و زندگي را چطور با هم عوض کنند؟ درست است؛ فوتبال شايد مسئله اي فراتر از مرگ و زندگي باشد اما اين بدين معناست که روي سکوها براي گرفتن جان همديگر تلاش کنيم؟ حوادثي که جمعه شب در ورزشگاه آزادي رخ دادند اولين تلفات فوتبال ايران را به وجود نياوردند و متأسفانه بايد گفت اگر همه چيز اينطور پيش برود آخرين هم نخواهند بود.

از بازي سال 1379 پرسپوليس و شموشک نوشهر تا همين بازي حساسي که اخيراً برگزار شد. متأسفانه فوتبال ايران طي همه اين سال ها هرچقدر صحنه زيبا داشته همانقدر تراژدي تلخ و اسفناک را هم تجربه کرده. سال 1379 در حالي که قرمزها براي ديدار با شموشک راهي نوشهر شدند، طرفداران فوتبال در شهر ميزبان فاجعه را از نزديک حس کردند. وقتي هجوم بيش از حد هواداران باعث شد افراد زيادي زير دست و پا بمانند. در آن سال حتي خبر از دست رفتن دو هوادار در محل برگزاري مسابقه منتشر شد و در نهايت ...

مديريت استاديوم هاي ورزشي و تعداد تماشاگري که براي تماشاي هر مسابقه وارد ورزشگاه مي شود تقريباً در فوتبال ايران تبديل به يک رؤيا شده. اينکه چرا در يک بازي مثل بازي جمعه و يا نمونه هاي مشابه بايد بيش از حد مجاز بليت فروخته شود، سئوالي است که هيچوقت به آن پاسخ مناسبي داده نشده و هيچکس بررسي دقيقي روي آن انجام نداده. در اين رابطه بدترين فاجعه به مقدماتي جام جهاني 2006 برمي گردد. وقتي که هفت نفر از تماشاگران فوتبال در جريان حادثه بازي ايران و ژاپن در ورزشگاه آزادي جان خود را از دست دادند. اين در حالي است که حتي اعلام شده بود اين تعداد بيشتر بود و هيچکس آمار دقيقي از آن روز سياه منتشر نکرد.

اينکه در تمامي موارد مسئولان مقصر باشند و تماشاگران عاري از هرگونه ايرادي فقط قرباني شوند، نکته اي است که درستي آن هيچوقت ثابت نشده. چراکه در بعضي مواقع تماشاگراني که تاب امتياز از دست دادن تيمشان را ندارند به يکباره باعث به وجود آمدن حوادثي عجيب مي شوند. همين چند روز پيش در تبريز اتفاقات مربوط به بازي تراکتورسازي-پيکان و اينکه حتي مسعود شجاعي، کاپيتان تيم ملي از هواداران سيلي خورد گواه اين موضوع است. يا براي مثال نمونه ديگر بازي قديمي تر سپاهان و پرسپوليس در اصفهان است که منجر به از دست رفتن بينايي سرباز بي گناه حاضر روي سکوها شد.

متأسفانه اگر باز هم بگرديم بيشمار از اين موارد در فوتبال ايران پيدا خواهيم کرد. حتي مي توانيم سراغ دربي 86 برويم و با به ياد آوردن همه دربي هاي قديمي و خون و خون بازي هاي بيرون استاديوم، بار ديگر اتفاقات زشت روي سکوها را مورد نقد قرار دهيم. اين مورد نقد قرار دادن اما باعث تغيير وضعيت مي شود؟ گاهي وقت ها فقط بايد اميدوار بود. با توجه به اينکه بين اميدوار بودن و مطمئن شدن فاصله زيادي است. آيا کسي در فوتبال ايران مي تواند مطمئن شود که روزي ديگر اين اتفاقات شوم تکرار نخواهند شد؟