نصف جهان: ایرانی ها تمیزترین انسان هایی هستند که در گردونه آفرینش خلق شده اند. فرهنگ آنها نیز منحصر به خودشان است. فرهنگ ایرانی جلوتر از پادری خانه عمل نمی کند؛ نه اینکه مردم نخواهند، فرهنگ بیش از این عمل نمی کند. یعنی وقتی از خانه بیرون می آیند فرهنگ با آنها قهر می کند آخر فرهنگ ایرانی، «خیابانی» نیست و برای همین به محض بیرون آمدن از در خانه، فرهنگ دیگری شکل می گیرد که به تناسب شخصیتی هر فرد متغیر است.

یک مدیر، یک دانش آموز، یک کارمند، یک پلیس، یک همسر، یک شوهر و در انتها یک فرهنگ،که متعلق به خیابان است. این «یک نفر ها» زمانی می توانند وحدت پیدا کنند که فرهنگ خود را همراه داشته باشند آن وقت است که متمم پیدا می کنند و صفت به خود می گیرند؛ مدیر با انضباط، کارمند تمیز، دانش آموز با ادب و...

تا حالا در خیابان به اطراف خود نگاه کرده اید؟ یا زمانی که در محل کار خود حضور دارید؟ آدم های اطراف شما چه شکلی هستند؟

ایرانی ها بیش از انسان های خلق شده در روی کره زمین نقاب دارند؛ نقاب های مختلف که در زمان های مختلف از آن استفاده می کنند. فرد در محل کار خود شخصی تمیز، منظم و البته کمی خجالتی است اما فقط کافی است ایشان را در محل دیگر ملاقات کنید؛ از تمیزی فقط مانده همان وسط، بینی مبارک را داخل دستمال کاغذی پیچ وتاب بدهد، از نظم هم یاد گرفته ساعتی مچی خود را مارک ببندد و می ماند خجالتی بودن که همه دست و پای اورا گرفته اند تا بگویند تمام شد؛ شام بخوریم، دوباره...!

در خیابان اما قضیه به همین سادگی نیست و بستگی به بالا و پایین شهر دارد. روی تابلو درشت نوشته «فرهنگ ایرانی، طلای 24عیار» اما مادری کنار پارک، بغل درخت بیچاره ای سعی دارد به فرزند خود سرپا نشستن در دستشویی را آموزش دهد.

آن یکی که سن و سال سنگینی دارد نیز روی چمن های پارک دائم در حال انداختن آب دهان و مخاط بینی است تا سبک شود.

قضیه همینجا تمام نمی شود؛ سر که بچرخانید نفر دیگری را می بینید که در حال تراشیدن ته قابلمه و ریختن آن روی چمن هاست تا پرندگان را غذا بدهد آن هم با عدس پلوی سوخته چرب!

در زمان سوار شدن به ماشین باید حواستان باشد که شیشه ها را بالا بدهید؛ یک موقع در هوای آفتابی ممکن است از شیشه بغلی سطل آشغالی، پوسته هندوانه ای و یا شاید شانس شما خوب باشد جعبه ای میوه نصیبتان بشود. وسط خیابان وبعضاً بزرگراه ها که قضیه فرق می کند؛ لاشه حیوانات،لاستیک پنچر شده، تکه روفرشی و... قرار دارد که شما باید قبل از رسیدن به آن کمی چپ و راست کنید تا آن مانع را رد کنید.

این مسائل که گفته شده دیدنی های فرهنگ ایرانی است اما شنیدنی های آن گاهی وقت ها گوش را کر می کند. در یک صف ایستاده اید یا در کنار میدان و شاید گوشه کناری که یک دفعه می بینید دو نفر فامیل ها و نسبت های خانوادگی یکدیگر را صدا می کنند تا می رسد نوبت به اعضای خانواده.

به درستی نمی توان گفت که ریشه این مشکلات از کجاست اما می توان گفت که مردم در حضور اجتماعی خود بد اخلاق شده اند و بدون شک ریشه این بد اخلاقی ها را باید در جامعه ای جستجو کرد که بیکاری، فقر، افزایش فاصله طبقاتی و شاید مهمتر از همه بی توجهی مسئولین نسبت به زندگی مردم و سرنوشت آنها فراوان است. به همین خاطر در این وضعیت مردم سعی می کنند دو دستی کلاه خود را بچسبند و در مقابل هر کنشی، واکنشی که خود درک می کنند صحیح است را بروز دهند.

فرهنگ ایرانی رو به احتضار است و شاید بتوان گفت که در ابتدا فرهنگ ایرانی بدان شکلی که مسئولین و عده ای شعار می دهند نبوده است. این تصور که نسبت به دیگر اقوام وملل برتر هستیم باید تغییر کند تا شاید بتوانیم آنچه هستیم را پرورش بدهیم نه آنچه از ما می خواهند باشیم.