نصف جهان: زهرا قنبري، هاجر دباغي، سارا قمي، افسانه چترنور و زهرا حاتم‌نژاد را مي‌شناسيد؟ به احتمال خيلي زياد نه. چون قرار نيست کسي دختران موفق فوتباليست ايراني را بشناسد. قرار نيست در بحبوحه نگراني براي استقلال و پرسپوليس حواسمان به فوتبال زنان هم باشد. اين پنج نفر نه اختلاس کرده‌اند، نه سلبريتي‌هاي فضاي مجازي هستند، نه پول‌هاي ميلياردي مي‌گيرند و نه کسي در صفحات اينستاگرام اخبار آنها را پيگيري مي‌کند. اين دختران پنج گلزن برتر ليگ فوتبال زنان هستند که هفته پيش با قهرماني تيم شهرداري بم به پايان رسيد. هنوز هيچيک از دختران فوتباليست ايران نمي‌دانند قراردادي به مبلغ دو ميليارد تومان براي يک فصل يعني چه؟ چون کل هزينه‌هاي يک فصل آنها به اندازه دستمزد يک بازيکن درجه سوم نيمکت‌نشين تيم مردان هم نمي‌شود. با اتوبوس مي‌روند و مي‌آيند. خبري از هواپيما نيست. در سکوت روي صندلي‌هاي اتوبوس مي‌نشينند و خواب روزهاي خوش آينده را مي‌بينند. با تن و بدني کوفته و خسته از ساعت‌ها نشستن روي صندلي‌هاي «ماشين مَشتي ممدلي»، لباس پوشيده به زمين مثلاً چمن مي‌روند. آنها هيچ مطالبه‌اي ندارند به غير از توجه و اهميت. هيچ درخواستي ندارند مگر مُشتي توقعات اندک. سقف شيشه‌اي آنها کوتاه‌تر از آن است که فکر مي‌کنيم.

 رؤياي رسيدن به جام جهاني، رسيدن به دروازه‌هاي فوتبال طلايي اروپا، رفتن روي جلد روزنامه‌هاي داخلي، تجمع هوادارانشان براي ماندن و بودن، داشتن زمين تمرين و بودجه، رؤياهايي هستند که نسل امروز فوتبال زنان به آن فکر نمي‌کنند. فکر کردن هم ندارد، مي‌دانند که شدني نيست. نسلي که انتظار ندارد الگو شود هر چند که بهترين الگو است. تاريخ بايد از آنها ياد کند که با دست خالي و بدون حمايت، فقط اين پنج نفر 171 گل به ثمر رسانده‌اند. تاريخ بايد بنويسد که بازي‌هاي آنها بارها بدون يار اضافه روي نيمکت ذخيره‌ها برگزار شده، بايد بنويسد که بازيکنان بين دو نيمه کنار زمين مي‌نشستند چون خبري از رختکن نبود و AFC هم آنقدر دلواپس نبود که به زمين‌هاي آنها هم سرک بکشد. تاريخ بايد بنويسد که فدراسيون فوتبال نيم‌نگاهي هم به موجوديت آنها نداشته و ندارد و بايد نوشت که نگاه حاکم بر اين فدراسيون تنها فوتبال مردان را به رسميت مي‌شناسد و براي آنها هر کاري مي‌کند.