روزگار غریبی شده است ،از طرفی اگر نویسنده باشی و قلم نیای مشترکت با چند هزار نفر دیگر، یعنی از پیش اعلام کرده ای که می خواهی به جای استفاده از هر ابزار دیگر از راه قلم نان در بیاوری و این یعنی شروع راهی که پایانش مشخص نیست.

از طرف دیگر اگر هم اعلام کرده باشی که ابزار کارت را به مطامع زودگذر سیاسی و اقتصادی  نمی فروشی دیگر تکلیفت از پیش روشن است.

این روزها کافیست  با بهترین داستان دنیا پرینت شده در کف،  زنگ در بخش مربوط به نشر یک انتشارات را بفشاری تا متوجه شوی روز قلم برای بعضی از اهالی قلم تبریک دارد یا تسلیت.

دوستی در گروهی تلگرامی هزینه چاپ و انتشار ۱۵۰ نسخه از کتابی را منتشر کرد و از اعضای گروه پرسید به نظر شما من این کتاب را چند باید بفروشم؟

این جا بود که به تلخی دریافتیم امسال تلخ ترین روز قلم را در تاریخ معاصر پیش رو داریم. هزینه کمر شکن کاغذ و ملزومات چاپ مانند فیلم و زینک و مقوا ، ناشران  را با این سئوال مواجه کرده که چرا دیگر باید بر سر حیات و ممات خود ریسک کرده و به سراغ تولیدات داخلی اعم از داستان و شعر و کلا تالیف ایرانی بروند. بسیاری حتی با کتاب های ترجمه نیز اموراتشان نمی گذرد و در اندیشه خروج از صنعت نشر هستند.

اما ما درک می کنیم . کار ما اهل قلم از دیرباز درک کردن دیگران بوده است. درک می کنیم وضعیت کشور را و بنگاههای اقتصادی را که با چشمی نگران تحولات دنیا را تعقیب می کنند. برای همین منتظر می مانیم و چراغ تولید ملی را حیطه کاری خودمان در پستوی خانه روشن نگاه می داریم تا توفان بیاید و رد شود . به این امید که وقتی که توفان گذشت این دولت یا دولت های آینده یادشان بیاید ما که بودیم و چه کار کردیم.

روز قلم مبارک! بر کسانی که هنوز امیدوارند، هنوز می نویسند و ناشران بزرگواری که علیرغم همه این مشکلات هنوز با لبخند پاسخت را می دهند گرچه لبخندشان تلخ ترین لبخند دنیاست.