نصف جهان: در روزي که کره جنوبي با ناباوري و با تمام توان روبه‌روي ازبکستان ايستاد و نتيجه دلخواه تيم اميد ايران را رقم زد، هيچ معجزه‌اي در کار نبود تا حسرت صعود به المپيک، ادامه‌دار باشد. حالا که سومين بازي ايران هم تمام شد و مثل هشت دوره قبلي، با ناکامي رقابت‌هاي گزينشي المپيک را ترک کرديم، با اطمينان بيشتري مي‌توان ‌گفت که اشتباه کادر فني در مهره چيني، چه لطمه بزرگي به تيم اميد وارد کرد.

حميد استيلي که در دو بازي ابتدايي علاقه مفرطي به استفاده از بازيکنان در پست‌هاي غيرتخصصي داشت، در آخرين بازي مرحله گروهي بخشي از اشتباهاتش را اصلاح کرد و با منتقل کردن اميد نورافکن از خط دفاعي به مرکز خط مياني، بخشي از مشکلات تيم را از بين برد. بيرون گذاشتن محمد محبي ملي‌پوش و مهدي قائدي ستاره اين روزهاي ليگ، تصميم شجاعانه استيلي در اين بازي بود و جالب اينکه لااقل در ساختن موقعيت و ايجاد خطر روي دروازه حريف، موفق‌تر از دو بازي قبلي بوديم اما استرس و عجله‌اي که از دقيقه اول در حرکات ملي‌پوشان اميد ديده مي‌شد، مانع از آن مي‌شد که موقعيت‌هاي عالي تيم اميد تبديل به گل شود.

اين را نمي‌توان کتمان کرد که نسل فعلي تيم ملي اميد به جز چند چهره انگشت‌شمار، استعدادهاي بزرگي نيستند اما تلفيقي از ترس و استراتژي نادرستي که از روي نيمکت به درون زمين منتقل مي‌شد، عامل مهمي در ناکامي اين تيم بود. در واقع از روزي که عذر کرانچار را از تيم ملي اميد خواستند، پروژه حذف تيم ملي کليد خورد. تيم ملي اميد، تيمي است که هم فدراسيون و هم کميته ملي المپيک قاعدتاً بايد حساسيت ويژه‌اي روي آن داشته باشند اما در اين دوره، اميدهايي که مي‌توانستند رؤياي المپيک را تحقق بخشند به حميد استيلي سپرده شدند. يک مربي عموماً ناموفق که در تيم‌هاي استيل‌آذين، شاهين بوشهر، پرسپوليس، راه‌آهن و ملوان، هيچ سابقه روشني در مربيگري نداشت و از آخرين حضور او روي نيمکت يک تيم (به عنوان سرمربي)  چهار سال گذشته بود!

از المپيک 2020 که گذشت، اگر روي همين ريلي که سال‌هاست قرار داريم باز هم ادامه يک آدم رمانتيک و عاشق فوتبال که برايش بازي فوتبال فراتر از نتيجه است. مهم نيست يک تيم مي‌برد يا مي‌بازد. چيزي که برايش يک مسابقه را جذاب مي‌کند اين است که تيم‌ها خوب بازي کنند. به قول خودش هرگز براي تماشاي تيمي که در زمين خودي در انتظار نتيجه بدون گل يا ضد حمله است، بليت مسابقه را خريداري نمي‌کند دهيم، چهار سال ديگر همين موقع‌ها براي حذف تيم ملي اميد در مسابقات مقدماتي المپيک 2024 افسوس خواهيم خورد. در فوتبال ايران، هنوز سرمايه‌گذاري روي فوتبال پايه، توجه به تيم‌هاي ملي نوجوانان، جوانان و اميد، بيشتر شبيه يک کار لوکس و تشريفاتي است که کسي حاضر نيست براي آن انرژي بگذارد. اگر بخواهيم همچنان همان نگاه کهنه و منسوخ را دنبال کنيم، باز هم افسوس تکراري اين سال‌ها را تکرار خواهيم کرد.