نصف جهان: اگرچه اقتصاد کشور زير قدرت‌نمايي کرونا، ملتهب و غيرشفاف‌تر از گذشته به نظر مي‌رسد اما براي عده‌اي که پيش از نفوذ اين ويروس به ارکان اقتصادي کشور، معيشت متزلزلي را تجربه مي‌کردند و با حساب بانکي خالي، «شبانه‌روز» را دقيقه به دقيقه تا لحظه‌ اتمامش مي‌شمردند، تفاوت چنداني ميان روزهاي کرونايي و غيرکرونايي وجود ندارد؛ هرچند در تحليل کلي، کرونا نان همه را آجر کرده است.

البته زماني که مي‌گوييم «عده‌اي...» شايد تصور کنيد که موضوع صرفاً به 500 يا نهايت 1000 نفر مربوط مي‌شود؛ اما نه، صحبت از 20 هزار استاد حق‌التدريس است که با مدرک دکترا و کارشناسي ارشد، کارگر پاره‌وقت دانشگاه‌هاي ثروتمند ايران شده‌‌اند؛ دانشگاه‌هايي که حرف «آقا بالاسر»شان يعني «وزارت علوم، تحقيقات و فناوري» را در مورد ارتقاي معيشت استادان نمي‌خوانند.

منظور از ارتقاي معيشت، اعمال افزايش حق‌الزحمه استادان متناسب با نرخ تورم و کنار گذاشتن بدعهدي‌هاي گذشته در پرداخت به موقع آن است؛ در نتيجه دانشگاه‌ها معجوني از بي‌تدبيري براي مهمترين رکن توسعه‌ آموزش‌هاي دانشگاهي، يعني استادان حق‌التدريس که تعدادشان هم کم نيست، درست کرده‌اند و تازه همين معجون بدطعم را هم قطره قطره در دست‌هاي خالي استادها مي‌چکانند.