نصف جهان: يک ميليون و 500 هزار، عدد بزرگي است. وقتي از واحد شمارش «نفر» براي يک ميليون و 500 هزار استفاده کنيم با يک جامعه بزرگ رو به رو مي شويم که مي تواند جمعيت يک کلانشهر را تشکيل دهد.

اين عدد، تعداد تقريبي کودکاني است که در ايران بدون هويت مانده اند، شناسنامه و کدملي ندارند و زندگي در بي هويتي، آنها را از ابتداي زندگي در سراشيبي بدي قرار داده است و در بحران ها، بيش از هرکس ديگري در معرض آسيب هاي اجتماعي قرار مي گيرند.

زنان و دختران ايراني در مناطق حاشيه نشين و کم برخوردار و البته با شرايط اقتصادي ضعيف که تن به ازدواج هاي حتي ثبت نشده با تبعه هاي خارجي مي دهند بر اساس قانوني که تابعيت را مبتني بر خون و از سوي پدر به فرزند اعطا مي کند، با فرزنداني بي هويت روبه رو مي شوند. فرزنداني که از کمترين امکانات اجتماعي، رفاهي و اقتصادي بي بهره مانده و خواهند ماند و اين کودکان بي هويت را راهي خيابان ها و کوره هاي آجرپزي و کارگاه ها مي کنند.

تا کنون تلاش هاي گروه هاي مختلف حمايت از حقوق کودکان به نتيجه نرسيده است و علي رغم آنکه بيش از 20 سال از تصويب کليات لايحه اعطاي تابعيت به فرزنداني با پدر غير ايراني مي گذرد، همچنان جزئيات اين لايحه به سرانجام نرسيده است و روزانه بر اين آمار افزوده مي شود.

کرونا که اين روزها مهمان به شدت ناخوانده کره خاکي است، درد ديگري براي فرزندان بي هويت اين سرزمين را پيش رويشان گذاشت، کساني که از حداقل هاي بهداشتي و درماني نيز نمي توانند برخوردار باشند و معمولاً توانايي مالي تهيه اقلام بهداشتي را نيز نداشته و ندارند.

بي هويتي درد دردناکي است که ضعيف ترين اقشار جامعه ايراني را با تنگناي بيشتري روبه رو مي کند و فشاري مضاعف را بر آنها وارد مي کند.

کرونا، نيشتر بر زخمي بود که بايد خيلي پيش از اينها باز مي شد. کودکاني که زير سايه بي هويتي روزگار سپري مي کنند نبايد از ساده ترين و پيش پا افتاده ترين حقوق يک شهروند، که همان داشتن شناسنامه است بي بهره باشند.