مرضیه غفاریان: بالاخره سبزِ تمام نشدنی فوتبال اصفهان هم با گذر از خط پایان بازی در مستطیل سبز وارد وادیِ جدید مربیگری شد. قاسم حدادی فر پس از کش و قوس های فراوان بعد از ظهر روز دوشنبه 6 تیرماه 1401 با خداحافظی از دنیای بازیگری به جرگه مربیان فوتبال پیوست. او البته این کار را بدون اینکه کفش هایش را بیاویزد و دور افتخار بزند، انجام داد. پرواضح است که این وداع دور از هیاهو مورد علاقه بازیکنی که 17 سال با پیراهن سبزپوشان به میدان رفته، نبود؛ چه اینکه اگر قرار بر این بود او فصل گذشته پیشنهاد حضور در جمع کادر فنی ذوب آهن را می پذیرفت و یکسال برای عملی کردن آن وقتش را هدر نمی داد.

اما طی این یکسال چه اتفاقی افتاد که حدادی فر از رأی خود برگشت و تسلیم خواسته مدیران ذوب آهن شد؟ شاید تصمیم چند روز پیش سیدجلال حسینی برای کناره گیری از حضور در میدان در کوتاه آمدن حدادی فر از اصرار بر ادامه بازیگری اش بی تأثیر نبوده باشد. الماس ذوب آهن در حالی تصمیم گرفت بازنشستگی خود از بازیگری را به صورت رسمی اعلام کند که به آنچه حقش بود در فوتبال نرسید. حدادی فر یکی از بدشانس ترین بازیکنان ایرانی است. او صرف نظر از اینکه فصل گذشته را با تصمیم سکاندار ذوبی ها و به علت ناآمادگی دور از میادین سپری کرد، بارها دچار مصدومیت های سخت و طولانی می شد که این بازیکن را خانه نشین می کرد.

این اتفاقات اگرچه باعث شد پسر بی حاشیه ذوب آهن در زمره فوتبالیست های نامدار ایرانی قرار نگیرد اما موجب نشد او از تلاش در این عرصه دست بکشد. حدادی فر هر وقت که در میدان حضور داشت چه در جوانی و چه در زمانی که به پایان عمر فوتبالی اش نزدیک شده بود همواره با دوندگی و جنگندگی بالا میانه میدان را در قبضه خود داشت. قاسم علاوه بر افتخاراتی که با باشگاه ریشه دار ذوب آهن کسب کرد موفق شد در لیگ چهاردهم عنوان مرد سال فوتبال ایران را به خود اختصاص دهد. او حتی در سال ۲۰۰۸ در میان هشت کاندیدای مرد سال فوتبال آسیا هم قرار گرفت. همه اینها در کنار حس مسئولیت پذیری این بازیکن و نقش رهبریِ تیم که به خوبی از عهده آن بر می آمد کافی است برای اینکه او را در زمره بهترین بازیکن هایی قرار دهیم که تاریخ ذوب آهن به خود دیده است. هافبکی که نه تنها هیچ وقت به سبزپوشان اصفهان پشت نکرد بلکه در برهه های حساسی که تیمش به یکباره مهره های کلیدی و تأثیرگذار خود را از دست می داد این کاپیتان باتجربه بود که یک تنه با اداره کردن گاندوهای جوان در مستطیل سبز تمام تلاشش را برای پرکردن خلأ ایجاد شده به کار می برد.

قاسم حدادی فر فصل گذشته هم تصمیم داشت به همین منوال در کنار تیمش باشد اما زمانه با خواسته او پیش نرفت و حالا او راه دیگری را برای یاری ذوبی ها برگزیده؛ خواه از روی میل و اراده خود و خواه از سراجبار. به هر حال او قرار دادش را برای قرارگرفتن در کادر فنی ذوب آهن امضا کرده و با شناختی که از او داریم پربیراه نیست اگر مدعی شویم تا جایی که درتوان دارد در عملی کردن تعهدی که زیربار آن رفته سعی خواهد کرد.

اما این گذر زمان است که نشان خواهد داد حدادی فر تا چه اندازه قادر خواهد بود این کار را بدون نقص انجام دهد، چه اینکه این برای اولین بار است که او می خواهد روی نیمکت مربیگری بنشیند و بدون شک برای پشت سرگذاشتن این چالش جدید با فراز و نشیب های متعددی مواجه خواهد شد. طی کردن این پستی و بلندی ها مستلزم کسب تجربه در این عرصه است. الماس ذوب آهن برای دستیابی به موفقیت در این حیطه راه درازی را در پیش دارد که طی کردن آن به سلامت برایش محقق نمی شود مگر با حمایت همه جانبه مدیران باشگاه و قرارگرفتن در میدان عمل.

در این میان البته نباید از نقش سرمربی گاندوها در مهارت آموزی دستیارش نیز غافل شد. باید منتظر بمانیم و ببینیم با توجه به سابقه رابطه نه چندان مطلوب بین کاپیتان سابق ذوب آهن با مهدی تارتار و کنش و واکنش میان این دو نفر در فصل گذشته، تارتار حاضر خواهد شد به حدادی فر فرصت آزمون وخطا بدهد؟ آیا سکاندار فعلی گاندوها  الماس ذوبی ها را به معنای واقعی یک کمک مربی کنار خود می پذیرد یا اینکه از حضور او روی نیمکت صرفاً در حد یک وزنه و اعتبار برای روحیه دهی به شاگردانش بهره خواهد برد؟