مرضیه غفاریان: این داستانِ یکی از برادران دوقلوی فوتبال ایران است که یکی از آنها همواره پای ثابت تیم ملی بوده اما رؤیای حضور در جمع ملی پوشان برای قل دیگر او به افسانه ای دست نیافتنی تبدیل شده است. مهرداد محمدی را می گوییم، برادر میلاد. این مهاجم ایرانی علیرغم عملکرد درخشانی که در تیم های باشگاهی از خود به نمایش می گذارد فقط دوبار فرصت بازی در مسابقات ملی یافته است.

تنها مربی که از او برای حضور در جمع شاگردانش دعوت کرد مارک ویلموتس بود. البته مهرداد هم با نمایش خوب و گلی که برابر کامبوج به ثمر رساند به خوبی جواب اعتماد این سرمربی بلژیکی را داد. اما این بازیکن پس از حضور کوتاه مدت ویلموتس روی نیمکت تیم ملی دیگر رنگ پیراهن تیم ملی کشورمان را به خود ندید همانطور که پیش از سرمربیگریِ ویلموتس نیز هرگز به تیم ملی دعوت نشده بود.

مهرداد محمدی نه در بین شاگردان کی روش جا داشت و نه هیچ وقت در لیست بازیکنان منتخب اسکوچیچ قرار گرفت. جالب آنجاست که نام او حتی در فهرست های ۵۰ نفره برای اردوهای تیم ملی هم دیده نشده که حداقل مربی تیم ملی بازی اش را در تمرینات درون تیمی محک بزند.

همه اینها در حالی است که این مهاجم، هم در جمع طلایی پوشان اصفهان درخشید و هم زمانی که در پرتغال و قطر توپ می زد تمام تلاشش را به خرج داد تا خودش را به مربیان تیم ملی تحمیل کند اما علیرغم آمار قابل توجهی که از خود بر جای گذاشت به هدفش نرسید. او در آوس پرتغال با 10 گل زده و 8 پاس گل به یکی از کلیدی ترین مهره های تیمش تبدیل شد و در العربی قطر هم در 27 بازی که برای تیمش انجام داد 12 بار موفق به گشودن دروازه رقبا شد و ستاره این تیم قطری لقب گرفت. اما هیچکدام از اینها توسط سرمربیانی که سکان هدایت تیم ملی ایران را به دست گرفتند تاکنون دیده نشده است. شاید مهمترین علت آنکه این مربی ها حتی حاضر نمی شوند برادر میلاد را تست کنند پرترافیک بودن پستی باشد که مهرداد در آن بازی می کند.

مهرداد محمدی مهاجم خوبی است، نمایش تماشایی و تحسین برانگیزی هم در ترکیب تیم های باشگاهی اش دارد. او نشان داده برایش فرقی نمی کند در ایران بازی کند یا در خارج از این سرزمین. محمدی برای هر تیمی به میدان رفته تمام انرژی خود را به کار گرفته تا با عرض اندام در میدان، توانایی هایش را هم به رخ حریفان بکشد و هم به سرمربیان تیم ملی ثابت کند دستکمی از سایر بازیکنان ایرانی ندارد و لیاقت پوشیدن پیراهن کشورش را دارد؛ با این حال، با توجه به بهره مند بودن خط حمله تیم ملی از وجود ستاره هایی چون سردار آزمون، مهدی طارمی، علیرضا جهانبخش، سامان قدوس، کریم انصاری فرد، مهدی قائدی و مهره های تهاجمی دیگر پرواضح است شانس قرار گرفتن در بین این فورواردها برای بازیکنانی همچون مهرداد کمرنگ تر خواهد بود.

در واقع پربیراه نیست اگر بگوییم کیفیت و توانایی های این بازیکن کمترین نقش را در ملی پوش نشدنش داشته و تلألؤ و درخشش این ستاره در پرتو نور ستاره های پرفروغ تر است که به چشم نمی آید و او را از دستیابی به آرزوی بازی در کنار برادرش در تیم ملی ناکام گذاشته است؛ همانطور که چندین سال پیش رؤیای پرسپولیسی شدنش محقق نشد آن هم درحالی که سرمربی وقت سرخپوشان به این بازیکن علاقه داشت اگرچه نه برای خط حمله پرترافیک تیمش.

برانکو اعتقاد داشت مهرداد محمدی از نفس چاقی برخوردار است و قدرت بدنی بالایی هم دارد و می خواست از این بازیکن در پست دفاع چپ برای تیمش بهره گیرد، اما مهرداد علاقه‌ای به بازی در این پست نداشت. شاید اگر آن زمان او پیشنهاد سرمربی کروات سرخ ها را پذیرفته بود، هم به آرزوی بازی در تیم پرسپولیس می رسید و هم اینکه الان نه تنها همچون برادرش میلاد به یکی از بازیکنان جدایی ناپذیر تیم ملی ایران تبدیل شده بود بلکه همواره شاهد رقابت این دوقلوها برای حضور در ترکیب ثابت تیم ملی و بازی در پست دفاع چپ بودیم.