مرضیه غفاریان: جمعه هفته پیش برای ذوب آهن و مهدی تارتار یک روز خاص بود. روزی که سبزهای اصفهان با آتش بازی در فولادشهر سرپوشی روی دو شکست پی در پی خود در هفته های پیش گذاشتند.

 این اتفاق در حالی افتاد که نه رقیب گاندوها تیم دست و پا بسته ای بود که در فولادشهر با 5 گل بدرقه شود و نه تحول خاصی در حوزه مدیریت یا روی نیمکت ذوب آهن به وجود آمده بود که چنین تندبادی از تیمی را شاهد باشیم که تا پیش از آن بهترین نتیجه ای که در لیگ امسال گرفته بود برتری یک بر صفر برابر پیکان بود. مصاف سربازان تارتار برابر شاگردان حسینی در هفته هفتم در حالی با تک گل نیمه اول گاندوها به سود تیم میزبان تمام شد که در شش هفته پیش از آن نتیجه ای جز تساوی عاید ذوبی ها نشده بود.

به واقع چه شد که ذوب آهن به یکباره چنین متحول شد؟ آیا این تیم می تواند این سیر طوفانی را ادامه دهد یا این شعله به خاموشی خواهد گرایید و همه چیز در جرقه جمعه شب فولادشهر خلاصه می شود؟

اگر مهدی تارتار همچون بازی با نفت مسجد سلیمان به مهاجمان جوان ترش بیشتر میدان دهد آنها همچون این مسابقه فرصت بیشتری برای عرض اندام پیدا می کنند و بدون شک گاندوها قادر خواهند بود تعداد گل های زده خود را بالا ببرند. این درست که ذوب آهن در فاز حمله هم همچون سایر پست ها بضاعت چندانی از نظر در اختیار داشتن بازیکنان نامی و سرشناس ندارد اما سربازان جوان تارتار نشان داده اند که مترصد فرصتی هستند تا استعدادهای بالقوه خود را در مستطیل سبز به فعل در آورند. اصرار سکاندار سبزپوشان اصفهان بر حفظ رکورد شکست ناپذیری گاندوها باعث شد که او کمتر ریسک کند و تیمش خواه ناخواه در لاک دفاعی فرو برود.

اگرچه تارتار در اکثر بازی های این فصل تیمش را با سه مهاجم به میدان فرستاده و هرگز زیر بار انتقاد از دفاعی بازی کردن بازیکنانش نرفته و نمی رود اما همینکه اکثر گل هایی که این تیم به ثمر رسانده در نیمه اول بوده و در سوی دیگر اکثر گل هایی که دریافت کرده هم در نیمه دوم و برخی در واپسین دقایق بازی بوده این را می رساند که تیم تارتار پس از گشودن دروازه حریف، به سوی نیمه خودی عقب نشینی کرده و بیشتر سعی می کند با روی آوردن به کارهای دفاعی به حفاظت از سنگر خود در برابر حملات حریف بپردازند.

شاید این موضوع منطقی به نظر برسد اما برای تیمی که می خواهد نتایج بهتری کسب کند و برای تارتار که هدفش برگرداندن ذوب آهن به جایگاه خود است روش مناسبی نیست. مدافعان ذوب آهن و سنگربان این تیم تا به اینجای رقابت ها نشان داده اند از استحکام لازم برای حراست از دروازه این تیم برخوردارند. آنها نمایش قابل قبولی هم در برابر تیم های مدعی از خود ارائه داده اند و حالا وقت آن رسیده که مهاجمان این تیم هم خودی نشان دهند.

روز جمعه آنها گام اول را محکم برداشتند و تیمی را گلباران کرده اند که مدافع عنوان قهرمانی با آن گنجینه ای که در خط حمله خود دارد موفق نشد حتی یک بار دروازه این تیم را باز کند. حتی پرسپولیسی ها هم با آن همه دبدبه و کبکبه و برخورداری از مهره های هجومی چون یورگن لوکادیا فقط دوبار توانست توپ را از خط دروازه نفت عبور دهد که تازه یکبار آن هم از روی نقطه پنالتی بود.

همه اینها نشاندهنده آن است که ذوب آهن می تواند نتایجی بهتر از تساوی های پی در پی کسب کند؛ کافی است بخواهد. این توانایی در مهاجمان جوان تارتار دیده می شود که فعل خواستن را صرف کنند اما لازمه آن ریسک پذیری بیشتر از سوی این مربی است. چه بسا اگر مهدی تارتار از این پس به روال و تاکتیک خود در فصل های گذشته روی آورد و هجومی بازی کند، حتی اگر به قیمت خوردن گل باشد، اگر از مهره هایی که خودش آنها را به لیگ برتر آورده همچون شهرام سالاری بیشتر استفاده کند، اگر دوباره به بهره بردن از ویژگی منحصر به فرد نادر محمدی برای گشودن دروازه رقیب روی آورد، آن وقت این بار این روند پیروزی های ذوب آهن است که به سریال تبدیل می شود، آن هم بردهای پرگل.

مهاجمان تارتار با عملکرد خیره کننده خود در نبرد با شاگردان مهاجری نشان دادند که مرد این میدان هستند و فقط کافی است این باور و انگیزه از جانب سرمربی تیم به آنها القا شود. هرچه نباشد تارتار پیش از این سعید باقرپسند، سجاد آشوری و پدیده ای همچون محمدحسین اسلامی را به فوتبال ایران معرفی کرده و حالا نوبت مهاجمانی چون شهرام سالاری است که نه تنها در خط حمله گاندوها بلکه در بین گلزنان لیگ سالاری کنند.