امید نورافکن در دربی اصفهان یکی از بازیکنان شاخص سپاهان بود که در نیمه اول و دوم در دو پست متفاوت بازی کرد.

چند ماه دیگر که بگذرد احتمالا فوتبالی‌ها به سختی یادشان بیاید که امید نورافکن با بازی در پست دفاع چپ و هافبک دفاعی بود که در استقلال و ادامه نمایش‌هایش در سپاهان به فوتبال ایران معرفی شد.

پیش از جام جهانی یکی از دغدغه‌های ژوزه مورایس انتخاب یکی از بین میلاد زکی‌پور و امید نورافکن بود، اما با توجه به توانایی‌هایی این دو بازیکن، تصمیم گرفت هیچ‌کدامشان را نیمکت‌نشین نکند و این‌طور بود که نورافکن برای اولین مرتبه در دوران حرفه‌ای در پست هافبک تهاجمی مورد استفاده قرار گرفت؛ پستی که یکی از سخت‌ترین پست‌های فوتبال به شمار می‌رود و بازیکنی که در بخش میانی زمین بازی می‌کند، علاوه بر هوش و آگاهی محیطی بالا، به سرعت عمل در تصمیم‌گیری هم نیاز دارد.

نورافکن از پس این پست هم برآمد و طی چندین مسابقه در کنار مسعود ریگی و محمد کریمی مثلث میانی طلایی‌پوشان را زیر نظر مورایس تشکیل دادند، اما با بازگشت مانوئل فرناندز از مصدومیت، بار دیگر تصمیم جدیدی درباره نورافکن گرفته شد و او به پست وینگر چپ رفت تا همچنان از توانایی‌هایش به عنوان یک بازیکن ثابت تیم استفاده شود.

در دربی اصفهان نورافکن نیمه اول را در پست وینگر چپ بازی کرد، اما در نیمه دوم و پس از تغییراتی که مورایس ایجاد کرد، به پست هافبک تهاجمی رفت و تا وقت‌های اضافی در این پست بازی کرد؛ دیداری که در پایان با پیروزی 2 بر 1 شاگردان مورایس مقابل ذوب آهن تمام شد و نورافکن یکی از بازیکنان شاخص تیمش بود و اگر واکنش استثنایی حبیب فرعباسی در همان دقایق ابتدایی نبود، احتمالاً گل اول مسابقه را در دقیقه 2 ثبت می‌کرد.