لادن ایرانمنش: اصفهان رتبه نخست صنعتی را در بین استان‌های کشور دارد اما تولیدکنندگان همچنان با مشکلات مختلفی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

اصفهان در بخش معدن و اکتشافات معدنی نیز همانند بسیاری از عرصه‌های صنعتی جزو پنج استان اول است. اگر به شکلی کلان نگاه کنیم تحقق رشد اقتصادی 4 درصدی در سال 1401در امتداد رشد اقتصادی 4/4 درصدی سال‌ 1400، حکایت از تداوم رشد قابل‌قبول فعالیت‌های اقتصادی در کشور دارد. این در حالی است که اگر این آمار را در قالب اصفهان بیاوریم به‌خوبی متوجه می‌شویم که نرخ مشارکت اقتصادی در استان اصفهان روند کاهشی داشته است و سهم صنایع در اصفهان سهم ناچیز و غیرقابل قبولی است. دلایل این امر هم بسیار است، از زمانی که یارانه‌ها هدفمند شد، ورق هم برگشت و تولید در اصفهان روندی نزولی را پی گرفت.

حالا وجود 8000 واحد صنعتی در اصفهان این استان را در صدر پله صنایع کشور قرار داده است اما بازهم آمارهای تکراری هستند که به ما می‌فهماند حال‌وروز صنایع در استانی که نام قطب صنعتی را یدک می‌کشد خوب نیست. باید باور کنیم که طی سال‌های گذشته مشکلات زیادی همچون تحریم‌ها، بی‌ثباتی نرخ ارز و گرانی مواد اولیه باعث شده تولیدکنندگان آنطور که بایدوشاید سهم چندانی در تولید نداشته باشند.

اکنون بسیاری از ماشین‌آلات تولیدکنندگان دچار استهلاک شده‌اند و غفلت از به‌روزرسانی ماشین‌آلات بیش‌ازپیش صنعت را در بازارهای بین‌المللی دچار تزلزل کرده و صنعت اصفهان با این ماشین‌آلات پیر به سن بازنشستگی رسیده است.

درواقع فرسودگی ماشین‌آلات و عدم به‌روزرسانی تجهیزات تولیدی، فشار بانک‌ها برای تصفیه معوقات صنایع، تحریم‌ها و خشکسالی اصفهان تمام چیزی است که استان اصفهان را به رکود صنایع کشانده است.

هرکدام از دستگاه‌هایی که یک تولیدکننده می‌خواهد به‌روز کند باید حداقل یکی دو میلیارد تومان قیمت داشته باشد و این برای تولیدکنندگانی که با هزاران مشکل نقدینگی روبه رو بوده و نمی‌توانند به‌راحتی وام بگیرند موجب شده که بسیاری عطای تولید را به لقایش ببخشند.

نقش تولیدکنندگان در صنعت، بسیار پررنگ است و اگر تولیدکننده‌ای نباشد، صنعتی هم وجود نخواهد داشت. این در حالی است که تولید میزان بالایی از کالاهای داخلی بستگی به فعالیت صنایع آن دارد. در طول سال‌های گذشته، به گفته صنعتگران، مشکلات زیادی سد راه رشد تولید داخلی شده است، اما گویا این سد فقط در زمینه نقل‌وانتقال ارز و واردات مواد اولیه نبوده، بلکه بخش‌های ساختاری را نیز نشانه گرفته است.

اکنون صنعتگران شاخه‌های مختلف صنعتی استان از فرهنگی می‌گویند که اصفهان را عقب نگه‌داشته است، فرهنگی که باعث شده اصفهان به استانی سرمایه گریز تبدیل شود.

بازدهی پایین، گرانی مواد اولیه، کاهش میزان تولید، نبود قدرت رقابت با تولیدکننده خارجی، کیفیت محصول و تحریم ازجمله مواردی است که دست‌به‌یقه اصفهان شده است، تا جایی که حالا باوجود خشکسالی های پی‌درپی زاینده‌رود زخم کهنه صنعت اصفهان ناسورتر از گذشته شده است.

عضو اتاق بازرگانی اصفهان در این رابطه معتقد است: طی چند دهه اخیر تولید با مشکلات زیادی روبه رو شده و هیچوقت چنین موقعیتی نداشته‌ایم و رکود عمیقی در بازار تولید به چشم می‌خورد. اگر این وضعیت همچنان ادامه یابد با توجه به خشکسالی که رودخانه زاینده‌رود را دربرگرفته، چند سال دیگر جز کویری از اصفهان باقی نخواهد ماند و این شهر به خاطره‌ها می‌پیوندد.

مصطفی رناسی تصریح می‌کند: باوجود تورمی که هست طبیعتاً وضع بدی برای تولید ایجادشده و اکنون تنها صنعتگرانی باقی‌مانده‌اند که یا تجربه‌دار هستند و یا کسانی که با سیلی صورتشان را سرخ‌کرده‌اند.

او به یک موضوع بیشتر می‌پردازد اینکه صنعتگران نیازمند حمایت‌های دولتی هستند تا از این وضعیت خارج شوند.

به گفته این کارآفرین، آمارهای کاهش تولید و سرمایه‌گذاری صنعتی در کشور و به‌خصوص در اصفهان به‌عنوان قطب صنعتی، حکایت از اوضاع بحرانی صنایع دارد و در این میان بانک‌ها هم نه‌تنها همکاری نمی‌کنند، بلکه فقط به سودشان فکر می‌کنند. به همین خاطر اکنون هیچ اعتمادی باقی نمانده است و ما امیدواریم دولت همانطور که به کاهش تورم توجه می‌کند به رکود هم نگاه مناسبی داشته باشد، چراکه صنایع، حال‌وروز خوشی ندارند و با این اوصاف بدتر خواهند شد.

وی با تأکید بر اینکه برای شکوفایی بخش صنعت و معدن، باید مشکل کمبود نقدینگی صنایع، رفع و راهکارهای تأمین مالی بخش تولید، مشخص شود، می‌گوید: گرانی مواد اولیه و فرسوده‌شدن ماشین‌آلات، کمبود نقدینگی و عدم حمایت‌های دولتی نقاط ضعفی است که پاشنه آشیل صنعت اصفهان شده است.