اجازه دهيد در خصوص يکي از خيانت هاي بزرگي که ايادي آمريکا به ما روا داشتند صحبت کنم. منافقين جنايت کار در جريان عمليات فروغ جاويدان در روزهاي پاياني جنگ تحميلي با حرکتي مذبوحانه از غرب کشور و منطقه قصر شيرين وارد مرزهاي ما شدند و با پيشروي به نزديکي هاي کرمانشاه هر صغير و کبيري را که مشاهده مي کردند به گلوله مي بستند.

منافقين کور دل حتي با پشتيباني ارتش بعث عراق قدرت و مجال پيشروي تا مراکز حساس کشور همچون تهران را پيدا نمي کردند اما آنها برنامه داشتند پس از ورود نظامي به خاک ايران دوستان و همدستان خود را پيدا و آنها را به خود ملحق کنند و گستره اعمال جنايتکارانه خود را افزايش دهند و در نهايت اين مرز و بوم را دو دستي تقديم اربابان آمريکايي خود کنند.

بنده سئوال مي کنم، با چنين گروه هاي محاربي بايد چه کرد؟ آيا بايد با آنها مدارا مي کرديم يا اينکه دست روي دست مي گذاشتيم و آنها را مشاهده مي کرديم. شما يک کشور را مثال بزنيد که گروه مسلحي که با آن وارد جنگ شده را تحمل کرده است و آيا خود ليبرال ها و امثال آمريکا چنين وضعيتي را در کشور خود تحمل مي کنند. در حدود ده سال پيش يک گروه کوچکي اعلام موجوديت کرد و تا نزديکي هاي مرز آمريکا پيش رفت و قبل اينکه از سوي آنها اقدامي سر زند، نيروهاي آمريکايي آنها را محاصره و قتل عام کردند.

بنابراين هيچ دولت و کشوري حاضر نيست با افرادي که به طور مسلحانه و خشونت آميز با حکومت مرکزي وارد منازعه شده کنار آيد به ويژه گروه هايي که سر مواضع انحرافي خود سخت ايستاده اند و برائت نمي جويند. خلاصه عرض کنم اگر نظام جمهوري اسلامي ايران برخورد قاطعي با محاربان و معاندان اين سرزمين نداشت بي ثباتي و نا امني، مملکت را به دست نا اهلان و بدخواهان مي انداخت.

کساني که اقدامات قوه قضائيه را در برخورد با منافقان و گروه هاي ضد انقلاب زير سئوال مي برند، آگاه باشند چنانچه با فريب خوردگان و مزدوران جبهه استکبار برخورد قاطع نمي شد ما امروز شاهد امنيت پايدار در کشور نبوديم و ايران هم به کشورهاي نا امني نظير سوريه، عراق، افغانستان و حتي خود عربستان تبديل شده بود. 

معاون فرهنگي قوه قضائيه