نصف جهان: آغوش باز ذوب آهن بر روی قلعه نویی باعث شده است تا او بتواند با فراموشی روزهای تلخ گذشته مصمم به آینده باشد و حالا همه کسانی که در مورد ژنرال می نویسند به خیزش دوباره او با تیم جدیدش امیدوارند.

می‌گویند بی‌تفاوتی بزرگ‌ترین سلاح بشر است اما امیر قلعه‌نویی به نقطه‌ای رسیده است که دیگر نمی‌تواند بی‌تفاوت باشد. او بعد از تجربه تلخ فینال جام حذفی روی نیمکت تراکتور، به جای استراحت و بازیابی روحیه به دنبال بازگشت زودهنگام به فوتبال بود. ژنرال اعتبارش را در خطر احساس می‌کرد و ذوب‌آهن را فرمول نجات از این خطر می‌دانست.

مخالفان قلعه‌نویی هیچوقت به اندازه امروز درباره او سکوت نکرده‌اند. چرا که تصور می‌کنند عملکرد این مربی در چند فصل گذشته آنقدر پایین‌تر از استانداردهای همیشگی او بوده که هیچ چیزی بهتر از نتایج، وضعیت ناامیدکننده‌اش را توصیف نمی‌کند. موفقیت‌های او در گذشته نه‌چندان‌دور، سوژه‌های داغ فوتبال ایران بودند. مربی بزرگ با شایعه‌های بزرگ. تحسین‌کننده و منتقدها به این باور مشترک رسیده بودند که امیر، راه و رسم نتیجه‌گرفتن در فوتبال ایران را بلد است. راه اما گم شد و از رسم هم، خبری نبود. ژنرال در دو فصل آخر حضورش در استقلال، هر روز از خودش دورتر شد و مدام تعریف تازه‌ای از قلعه‌نویی ارائه کرد.

در تبریز، نتوانست راه‌حلی برای مشکلات پرشمار تراکتورسازی پیدا کند و آرام آرام، خودش هم به یکی از مصائب باشگاه تبدیل شد. بعد از فینال حذفی، مدیران تراکتورسازی در برکناری‌اش درنگ نکردند اما آغوش باز ذوب‌آهن، نشان داد نام امیرقلعه‌نویی هنوز هواخواه و تعقیب‌کننده دارد. او در اولین روزهای هدایت ذوب، کاملاً مصمم نشان می‌دهد. مصمم برای بازگشت. برای بردن همه چیز. برای دوباره قلعه‌نویی شدن. برای نشان‌دادن اینکه افتادن از اسب، رنج‌آور است اما اصل را نابود نمی‌کند. که آنچه کشنده نباشد، نیروی بیشتر به آدم می‌بخشد. همه اطمینان داریم که امسال ژنرالی متفاوت از دو سه سال اخیر را مشاهده می کنیم. ژنرالی تشنه موفقیت.