ناپليتانا، ماليبوي آناناس، موهيتو و رازبري مارگريتا؛ هيچکس نمي​داند اين اسامي ناآشنا دقيقاً از کي در فهرست غذايي ما ايراني​ها جاي گرفتند. از کي تيراميسو، رد ولوت، سان شاين و بچملبا ورد زبان مشتري​هايي شدند که آمده بودند لحظاتي را دور از هياهوي دنياي بيرون، کنج يک کافه يا رستوران شلوغ يا خلوت بگذرانند. هرچه هست حالا جا براي خودنمايي اسامي عجيب و غريب آن ور آبي باز شده تا جايي که بعضي​ها قبل از ورود به رستوران بايد صفحات فرهنگ لغت انگليسي به فارسي را تند تند ورق بزنند!

حالا کم نيستند کافه​​ ها و رستوران​ هاي بزرگ و کوچکي که در گوشه و کنار شهرها، فهرستي دارند پر از اسامي غيرمتعارف که حتي تلفظ شان خيلي​ وقت​ها راحت نيست. اسامي​ که فقط همانجا مي​توان شنيد و انگار هرچه عجيب و غريب​تر باشند، پرطرفدارترند. آن​وقت خيلي ​ها هم فلت وايت و لته آرت و اوراماکي سفارش مي​دهند، بدون اينکه بدانند محتويات چيزي که سفارش داده ​​اند چيست؟! سفارشي که معمولاً با محتوياتي آشنا و اسمي نا آشنا و غريب و البته قيمتي به مراتب زيادتر، روي ميز، مقابلِ چشم حيرت زده شان قرار مي‌گيرد.

استفاده از الفاظ نامأنوس و بيگانه از اسکرمبلد اگز گرفته تا اگپلنت پنه، معضل فراگير اين روزهاست. معضلي که خيلي​ ها خواسته يا ناخواسته درگيرش مي​شوند، مخصوصاً وقتي که به عنوان مشتري چشم شان روي اسامي عجيب و غريب نوشته شده در منوها مي​افتد.

هدف از اين کار چه جلب مشتري باشد چه متفاوت نشان دادن خود از ساير رقبا، نتيجه اش افزايش روز به روز تعداد اسامي غير متعارف در فرهنگ غذايي مردم ماست؛ اتفاقي که در نهايت از تغيير سبک زندگي خبر مي دهد که دغدغه بسياري از مسئولان و متوليان فرهنگي و اجتماعي کشور در اين روزگار است.