درحالی که تولید خودروهای برقی و خورشیدی با توجه به شرایط جغرافیایی کشور و همچنین زیرساخت های مناسب برای توسعه ظرفیت ها در این بخش، پتانسیل های بالقوه ای را برای جایگزینی این نوع سوخت ها با بنزین فراهم کرده، از این ظرفیت ها استفاده ای نشده است.

خودروهای الکتریکی و خورشیدی نیز از این پیشرفت بی بهره نبوده اند. اگرچه اولین خودروهای برقی در قرن نوزدهم تولید شدند اما تولید اینگونه خودروها، با تولید انبوه اتومبیل احتراقی دچار افت شدید شد. در دهه‌های 1970 و 1980 میلادی با وقوع بحران انرژی مجدداً خودروی برقی مورد توجه قرار گرفت ولی این علاقه مندی سبب تولید انبوه و ایجاد بازار رقابتی نشد تا اینکه از سال 2008 میلادی با توجه به افزایش طولانی مدت قیمت نفت، پیشرفت فناوری باتری‌ها و مدیریت شبکه برق، تحول اساسی در تولید خودروهای برقی صورت گرفته‌ است .

خودروهای الکتریکی و خورشیدی در ایران نیز بعضاً مورد توجه دانشگاه ها و مراکز دانش بنیان بوده است اما بدیهی است که بعد از گذشت این همه سال، دیگر زمان آن رسیده که شاهد دستاوردهایی واقعی و صنعتی از این فعالیت ها باشیم و رونمایی های متعدد و شرکت در مسابقات متفاوت بدون آنکه تغییر محسوسی در صنعتی بودن، اعتماد پذیری و کاربردی بودن نمونه های متعدد ساخته شده به وجود بیاید، بی شک نشانه متوقف بودن در حالتی است که هیچگاه منجر به تولید خودروی های قابل عرضه به بازار نخواهد شد و چنانچه یک دهه دیگر نیز با همین رویه بگذرد، شانس حضور در بازار خودروی های برقی و خورشیدی برای همیشه از دست خواهد رفت.

از سویی دیگر، مسئله آلودگی خودروهای شهری در کشورمان حل نشده باقی مانده است ومسئولان امر اگرچه در برنامه ششم توسعه برای حل مشکل آلودگی کلانشهرها راهکارهایی ارائه داده اند اما هیچ سیاستی برای توسعه خودرو های برقی و خورشیدی اتخاذ نکرده اند. در لایحه هوای پاک نیز که مسئولان قدری عمیق تر به مسئله پرداخته اند، راه حل را حذف تعرفه واردات خودرو های برقی و خورشیدی دانسته اند که نشان می دهد سازمان ها و مراکز مسئول که می بایست راه درستی برای توسعه فناوری و صنعتی این خودروها در پیش می گرفتند، در انجام مأموریت خود کوتاهی کرده اند.

این در حالی است که تولید این خودرو ها در داخل کشور به سبب بازار مصرف گسترده در داخل کشور و منطقه، توجیه اقتصادی لازم را برای حرکت به سمت صنعتی سازی داشته باشد .

آنچه مشهود است علت عدم موفقیت در حوزه توسعه دانش و تولید خودروهای برقی و خورشیدی را باید در سیاستگذاری های غلط دانشگاه ها و عدم حمایت جدی مسئولین این حوزه دانست که حجم فعالیت های خود را به صرف شرکت در مسابقات و رونمایی بدون حصول نتیجه ملموس و عنوان کردن وعده های بدون پشتوانه محدود کرده اند .

انتظار می رود هرچه سریع تر با همگرایی در میان دانشگاهیان و صنایع و حمایت جدی مسئولین، حرکت به سمت عبور از مرحله فعلی به سمت تجاری سازی و ورود خودروهای برقی و خورشیدی ساخت داخل به بازار کشور و منطقه فراهم شود . در اینصورت می توان امیدوار بود تا در سال های آتی در صنعت خودروهای برقی و خورشیدی که نسل آینده خودروهای شهری خواهند بود، کشورمان ایران نیز به عنوان یکی از تولید کنندگان فعال، در این بازار سهمی مطلوب داشته باشد و مانند تجربه تلخ صنعت خودروهای بنزینی، به وارد کننده صرف تبدیل نشویم.