دانشجویی خود را آتش زد! دانشجویی خودکشی یا اقدام به خودکشی کرد. در سال‌های اخیر تیترهایی از این دست جزئی از اخبار حوادث روزنامه‌ها و رسانه‌ها شده است. افزایش خودکشی در بین دانشجویان زنگ خطر را برای سرمایه‌های علمی جامعه به صدا در‌آورده است اما مسئولان مربوطه، رؤسای دانشگاه‌ها به جای شفاف‌سازی درباره چرایی اقدامات اینچنینی شانه خالی می‌کنند و خودکشی دانشجویان را گردن مشکلات خانوادگی یا روحی دانشجو می‌اندازند!

همین چند روز پیش بود که دانشجویی به دلیل عدم پاسخگویی مسئولان سازمان امور دانشجویان قصد خودکشی از پشت‌بام این سازمان را داشت و بعد از فیصله پیدا کردن موضوع، مسئول روابط عمومی سازمان امور دانشجویان اقدام به خودکشی دانشجو را مشکلات روحی توصیف کرده بود.

دانشجویان که پس از یکسال ماندن در پشت سد کنکور با هزاران امید راهی دانشگاه می‌شوند و برخی از آنها که تعدادشان هم کم نیست در ادامه روند تحصیلی خود در نهایت به صورت داوطلبانه مرگ و پایان زندگی (خودکشی) را انتخاب می‌کنند.

دکتر امان‌ا... قرائی مقدم، استاد دانشگاه تهران درباره دلایل خودکشی دانشجویان معتقد است دانشجویی که اقدام به خودکشی می‌کند خودش را از نظر اقتصادی و آینده شغلی با افراد، جوامع و کشورهای دیگر مقایسه می‌کند.

این جامعه‌شناس و آسیب‌شناس اجتماعی خودکشی‌ دانشجویان ایرانی را رو به افزایش ارزیابی کرد و افزود: «وقتی جوانی یا دانشجویی از آینده شغلی، شایسته سالاری و ازدواج ناامید شود، دست به خودکشی می‌زند.»

قرائی‌مقدم تأکید کرد: «زمانی که قشر دانشجویی کشور به سمت خودکشی حرکت کند، به این معناست که امتیازات درون جامعه براساس قانون تقسیم‌بندی نمی‌شود. چراکه شایسته‌سالاری در جامعه طبق روابط و وابستگی به افراد صورت می‌گیرد، یعنی فرد یا افرادی که سواد دانشگاهی ندارند، در مناصب بالا می‌نشینند و اشخاص تحصیلکرده و حتی نخبه از هیچ امتیازی برخوردار نیستند».

این استاد دانشگاه تهران ادامه داد: «متأسفانه در جامعه جای دانشجویان، افراد تحصیلکرده و نخبگان با انسان‌های بی‎سواد و فاقد صلاحیت جابه‌جا شده است. همه جای دنیا دانشجویان از عزت و احترام خاصی برخوردارند اما در ایران همه چیز برعکس است. به عبارتی رفاه، شغل، امتیازات اجتماعی براساس روابط و وابستگی صورت می‌گیرد نه شایسته سالاری و لیاقت. در نتیجه دانشجویان به ویژه‌ افرادی که در دانشگاه‌های دولتی یا تراز بالا تحصیل می‌کنند، دچار سرخوردگی می‌شوند. بنابراین تعادل جامعه میان دانشجویان، تحصیلکرده‌ها با بی‌سوادان و روابط بازی به هم خورده است.»

قرائی‌مقدم در بخش دیگری از سخنان به اقدام خودکشی یکی از دانشجویان از پشت‌بام سازمان امور دانشجویان اشاره کرد و گفت: «می‌دانید چرا آن فرد نخواست خودش را در معابر عمومی مانند پل عابر پیاده یا مترو پرت کند و دست به خودکشی بزند؟ اصلاً چرا آن دانشجو پشت‌بام سازمان امور دانشجویان را انتخاب کرد؟ زیرا او می‌خواست اعتراض خودش را به وضعیت موجود جامعه یعنی سازمان امور دانشجویان، وزارت علوم و... اعلام کند.»

قرائی‌مقدم ادعا کرد: «متأسفانه تفکر خودکشی در ذهن دانشجویان و افراد تحصیلکرده شیوع پیدا کرده و در حال تبدیل شدن به سونامی است. البته خودکشی در ذهن دانشجویانی که در کلانشهرها مانند تهران تحصیل یا زندگی می‌کنند، بیشتر از دیگر شهرهاست. اما واقعیت این است که تفکر و اقدام به خودکشی در ذهن دانشجویان آن هم به دلیل عدم برابری و تقسیم ناعادلانه امتیازات اجتماعی وجود دارد.»

این جامعه شناس و آسیب شناس اجتماعی ادامه داد: «وقتی عده‌ای از طریق ژن خوبشان به همه چیز می‌رسند، دیگر انگیزه و امیدی برای دانشجویان و افراد تحصیلکرده باقی نمی‌ماند.»