میزان: استرس در وجودش موج مي‌زد. چشمانش گوياي غمي بزرگ بود واين غم هر لحظه با ديدن دانش آموزان ديگر بيشتر هم مي‌شد. با قد کوتاهش صندلي آخر کلاس درس را براي نشستن انتخاب کرده بود تا مبادا کسي متوجه تفاوتش با سايرين شود. «يوسف» با کيسه پلاستيک راهي مدرسه شده بود و بقيه دانش آموزان با خود کيف به همراه داشتند. داشتن يک کوله پشتي آن لحظه تمام آرزوي يوسف هفت ساله بود.

معلم کتاب‌هايي را که به دستش رسيده ميان دانش آموزان تقسيم مي‌کند. هيچکدام سواد خواندن و نوشتن ندارند اما براي دقايقي به تصاوير کتاب‌ها خيره مي‌شوند، بعد از آن با اشتياق زياد کتاب‌ها را داخل کيف هايشان جاسازي مي‌کنند. يوسف اما بي تفاوت از همه رنگ‌هاي کتاب‌ها در پنج ثانيه آنها را در کيسه پلاستيکي‌اي جا مي‌دهد که يک دفتر و سه مداد کوچک شده هم از قبل درون داشته است. مدادهايش را از هر دو سمت تراشيده؛ کوچکي مداد‌ها آنقدر زياد است که در دست‌هاي کوچک و نحيف يوسف به زور جا شده است.

با او هم کلام مي‌شوم. نگاهش را از چشمانم مي‌دزدد. تلاش مي‌کنم اخم‌هايش را به هر ترتيبي که شده باز کنم. اما نتيجه نمي‌دهد. غم او بزرگ تر از آني است که با چند کلام حرف ساده کم شود.

ديگر يوسف را مخاطب قرار نمي‌دهم. رو به بچه‌هاي کلاس از آنها سئوال مي‌کنم آرزويتان چيست؟ يکي آرزوي داشتن ماشين پلاستيکي دارد و ديگري هواپيماي اسباب بازي مي‌خواهد. يکي ديگر آرزويش داشتن يک تلويزيون بزرگ است؛ از همان‌هايي که در فيلم‌هاي تلويزيوني ديده.

نوبت به يوسف که مي‌رسد با خجالت سرش را پايين مي‌گيرد. مو‌هاي فر سياه رنگش بيش از هر زمان ديگري به چشم مي‌آيد. اينطور به نظر مي‌رسد که مادر پولي براي اصلاح سر يوسف نداشته است. زير لب و به آهستگي آرزويش را اعلام مي‌کند. يوسف مي‌گويد: «آرزو دارم يک کوله پشتي براي مدرسه‌ام داشته باشم.»