اسکندر کوتی را یادتان هست؟ بازی های مقدماتی جام جهانی 98 و بازی ایران و عربستان در تهران. او سر پنالتی فریاد ا... اکبرسر داد. آن پنالتی و آن ا... اکبر گفتن هایش به یادگار ماندند و آن پنالتی البته گل نشد! سال ها بعد و در روزهایی که او فقط در رادیو و تلویزیون کرج فعالیت می کند، خبرآنلاین به بهانه گزارش هیجانی صعود مصر به جام جهانی دقایقی با او همکلام شده که بخش هایی از اظهارات او درباره گزارشگری را می خوانید:

در آزادی یک باره پنالتی شد 120هزار نفر با یک فریاد از هیجان بلند شدند، اینجور مواقع آدم اسیر جو می شود و غیرارادی امکان دارد خیلی کارها بکند پناه بردن به خدا یکی از بهترین چیزهاست. آدم از آن حالت و حسی که بهش دست می دهد می ماند.

آنطور گزارش ها را فقط آنها یا در آمریکای جنوبی دارند. آن هیجان را ما آنقدر نداریم. ایرانی ها مبادی آداب هستند خیلی آنکادر و شسته و رفته گزارش می کنند ولی آنها خودشان را رها می کنند. هرچی به ذهنشان می آید می گویند. یک بار من یک گزارش عربی گوش می دادم بازیکن را قسم می داد که پاس بدهد، الان وقت پاس دادن است. یا قسم می داد که سمت راستت بازیکن خالی است پاس بده. ما فکر کنم خجالت بکشیم این حس را از خودمان نشان بدهیم یا این حالات را داشته باشیم. به مخاطب بستگی دارد. آنها اینطور می پسندند و اینطور دوست دارند.

ما خودمان را رها نمی کنیم و مدام می خواهیم آن چیزی که نیستیم را ارائه بدهیم و بگوییم ما خیلی خوبیم یا ما خیلی اطلاعات داریم و فوتبال را می شناسیم. به در و دیوار می زنیم و یک کارهایی می کنیم و چیزهایی می گوییم که اصلاً ضرورت ندارد ولی آن گزارشگر خودش را رها می کند چون عشق فوتبال است و هر چه به ذهنش می آید می گوید. ما مدام می گردیم اطلاعات جدید و جالب بیاوریم؛ آن اطلاعات را یک بچه هم می تواند از اینترنت دربیاورد. طوری رفتار می کنیم که بگوییم ما خیلی می دانیم. یعنی به جای اینکه گزارش بدهیم یک ویترین درست می کنیم و خودمان را در آن می گذاریم که بگوییم ما خیلی خوب هستیم و خیلی اطلاعات داریم و... اصل قضیه فراموشمان می شود و نمی توانیم گزارش بدهیم.