طی آخرین گزارش ها، «امید»، آخرین درنای سیبری هنوز به ایران وارد نشده است.

تأخیر امید امسال بیشتر از سال های دیگر شده است و این آخرین درنای سیبری که به ایران کوچ می کند، عده ای از دوستداران محیط زیست ایران را نگران کرده است. سال گذشته 19 آبان ماه بود که درنای سفید سیبری برای نهمین سال متوالی و بعد از طی یک مسیر 3000 کیلومتری وارد تالاب بین‌المللی فریدون کنار شد. امید که یک درنای سیبری نر است، آخرین بازمانده از جمعیت غربی درنای سیبری است که هرسال به تنهایی مهاجرت زمستانه خود را انجام می دهد. اهالی منطقه فریدون کنار و ازباران، اهمیت زیادی برای حضور این پرنده در منطقه قائل هستند.

مسعود محمدی، فعال محیط زیست منطقه فریدون کنار در این باره گفت: امسال گویا تابستان قصد رفتن ندارد و یکی از دلایل تأخیر کوچ پرندگان گرمای هواست. این فعال محیط زیست گفت: نه تنها امید که دیگر پرندگان مهاجر نیز هنوز وارد منطقه نشده و در دریا هستند. محمدی همچنین گفت: تالاب ها هم هنوز آب مناسبی ندارند و امیدواریم با سرد شدن هوا شاهد بازگشت امید باشیم. درنای سیبری ظاهر خاصی دارد که آن را از دیگر پرندگان متمایز می‌کند. این پرنده‌ بزرگ با قدی نزدیک به 5/1 متر و فاصله دو بال بیش از ۲ متر و بدنی یکدست سفید است که پاهای بلند سرخ رنگ دارد و منقار بلند سیاهی روی صورت قرمز رنگ آن نشسته‌است.

درنای سیبری به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می‌شود. جمعیت شرقی تابستان در شرق سیبری زادآوری کرده و برای زمستان‌گذرانی به شرق چین می‌ روند، از اعضای این گروه بیش از سه هزار درنا باقی مانده است که زیستگاه زمستانی تقریباً تمام آنها در دریاچه پویانگ و اطراف آن است. جمعیت غربی و مرکزی تابستان‌ها را در سواحل رود اوب واقع در غرب سیبری و یاقوتستان گذرانده و سپس گروه مرکزی برای زمستان‌گذرانی به هند و گروه غربی به شمال ایران می‌آمدند. از گروه مرکزی در سال ۱۹۹۲ تنها یک جفت باقی مانده بود و آخرین آنها آخرین بار در سال ۲۰۰۲ دیده شده و احتمالاً این گروه منقرض شده است. از جمعیت غربی آن نیز که تابستان به شمال ایران می‌آمدند از زمستان ۲۰۰۷ تاکنون تنها یک پرنده باقی مانده‌است که زمستان‌ها به تالاب فریدون کنار می‌آید. مسیر مهاجرت این یک پرنده از فریدون‌کنار به سوی سواحل غربی دریای خزر ادامه پیدا کرده و پس از گذشتن از استان گیلان، جمهوری آذربایجان، داغستان و منطقه آستراخان روسیه به سوی شمال قزاقستان رفته و سپس تا رودخانه اوب در نزدیکی اقیانوس منجمد شمالی ادامه می‌یابد.