گرد و غبار و آلودگی هوا تهدید کننده سلامتی و نوعی نگرانی برای مردم است که امنیت روانی آنها را تهدید می‌کند و به همین دلیل در جامعه وقتی این اخبار منفی مطرح می‌شود و راه‌حلی برای آن در کوتاه مدت و بلندمدت وجود ندارد،‌ منفی بودن آن مسئله را تشدید می‌کند.

به طور مثال وقتی به خوزستانی ها گفته می‌شود؛ گرد و غبار وجود دارد و در کوتاه مدت از بین نمی‌رود، این افراد امیدشان به آینده و دلبستگی آنها به محیطی که در آن بزرگ شده‌اند نیز از بین خواهد رفت و حتی برای رفتن از این منطقه برنامه‌ریزی می‌کنند.

وقتی افراد در چنین منطقه‌ای با هوای آلوده حضور داشته باشند، می‌توانند مشکلات محیط زیستی را به تعویق بیاندازند و با آن مقابله کنند، ولی وقتی افراد از آنجا مهاجرت کنند، این مسئله وضعیت را تشدید می‌کند و نابودی محیط زیست زودتر اتفاق می‌افتد.

مسئولان نباید تصور کنند؛ معضل گرد و غبار تنها به متخصصان هواشناسی و محیط زیست و بیابان‌زدایی مربوط می‌شود و باید یک کارگروه‌هایی رصد کنند و در این کارگروه ها از متخصصان روانشناسی و به ویژه روان شناسی سلامت استفاده شود.

کودکان و نوجوانانی که در مناطقی زندگی می‌کنند که به آلودگی هوا یا گرد و غبار دچار است؛ وقتی متوجه می شوند که آلودگی ذرات معلق به طور مثال صد برابر حد مجاز شده ؛ ممکن است به نوعی اختلال استرس دچار شوند.

احمد علیپور

یک جامعه‌شناس