آرايش بي حد و مرز زنان و دختران، بحران و مرض جدي است که فراتر از يک عادت به شکل اعتيادي مزمن بروز يافته است، اعتيادي که هم به زيبايي و سلامت افراد آسيب مي رساند و هم اقتصاد کشور را دچار لطمات عديده اي مي کند. کاهش سن آرايش تا 14 سالگي و همچنين استفاده 7 درصدي مردان و پسران ايراني از لوازم آرايشي، شمايل بحراني اين مسئله را نمايان تر مي‌کند.

براي برخي از خانم ها گم شدن کيف لوازم آرايشي، مترادف با مصيبت بزرگي چون فقدان و يا مرگ يکي از عزيزان است، برخي از زنان آنچنان به استفاده از لوازم آرايشي عادت و گاه اعتياد پيدا کرده اند که حتي قبل از شستن صبحگاهي صورت، اول سراغ ميز آرايش مي روند.

در جوامع مدرن، شيک بودن در سادگي و مرتب بودن است و هرگز مترادف با استفاده زياد از لوازم آرايش تعريف و معنا نمي شود؛ اين در حالي است که تب و تاب خودآرايي در جوامع در حال توسعه، هر روز بيش از ديروز است.

توجه به زيبايي و خودآرايي در برخي از زنان در حال تبديل شدن به نوعي بحران اجتماعي است و متأسفانه اين مسئله به يک عادت مخرب تبديل شده، تا آنجايي که برخي از زنان، خود را بدون آرايش بي هويت مي دانند و حتي حاضر به حضور بدون آرايش در جامعه، به خصوص در معاشرت با مردان نيستند.

حساسيت و دقت نظر روز افزون به وضعيت ظاهر و زيبايي از جمله دغدغه هاي زنان امروزي است، در بررسي و واکاوي علل روي آوردن زنان به استفاده از لوازم آرايشي و حتي جراحي هايي براي زيباتر شدن، توجه به نقش پراهميت رسانه ها در تشديد اين مهم، امري ضروري و کتمان ناپذير است.

نسرین صفری
مشاور خانواده