اما در اصفهان، دو نمایش دلپذیر و چشم‌نواز را از سوی رشید مظاهری و مهدی رحمتی شاهد بودیم. مظاهری بیش از سه موقعیت گل 100 درصد را از استقلالی‌ها گرفت و اگر واکنش‌های خوب او در دقایق ابتدایی بازی نبود، شاید صعود استقلال به مرحله یک‌چهارم نهایی، در اصفهان قطعی می‌شد اما مظاهری کاری کرد که قلعه‌نویی در نشست خبری خود بعد از بازی حسابی از او تعریف کرد و او را عامل اصلی پیروزی تیمش معرفی کرد.

در سوی دیگر میدان رحمتی هم سه بار شوت‌های مهلک بازیکنان ذوب‌آهن را مهار کرد و نمایشی دیدنی و مطمئن داشت و فقط روی ضربه پنالتی «جورجی ولسیانی» تسلیم شد و گل خورد. این در حالی است که او سال‌هاست مورد غضب کارلوس کی‌روش قرار دارد و به تیم ملی دعوت نمی‌شود و بعید است که در فرصت باقیمانده نظر کی‌روش درباره او عوض شود.

تقریباً همه کارشناسان معتقدند که بیرانوند با این وضعیت و این کیفیت فنی نمی‌تواند در جام جهانی کمک خاصی به تیم ملی بکند. البته اوضاع خط دفاع تیم ملی ایران مثل خط دفاع پرسپولیس خوب است اما مسئله اینجاست که بیرانوند نشان داده که به هیچ وجه نمی‌توان روی او به عنوان ناجی دروازه پرسپولیس و تیم ملی حساب کرد. یعنی اگر توپی از مدافعان پرسپولیس و تیم ملی عبور کند، به احتمال زیاد دروازه بیرانوند باز خواهد شد اما این گزاره درباره استقلال و ذوب‌آهن صدق نمی‌کند. هواداران این دو تیم به دروازه‌بان‌های خود اعتماد کامل دارند و این امید را دارند که حتی اگر توپی از مدافعان تیمشان عبور کند، مظاهری، رحمتی و حتی حسین حسینی بتوانند دروازه تیم‌های‌شان را نجات دهند. آنها بارها این کار را انجام داده‎اند و این چیزی است که کمتر از بیرانوند شاهد بوده‌ایم. اما مسئله اینجاست که هیچکدام از این سه نفر گزینه اول کی‎روش در تیم ملی نیستند و بیرانوند همچنان دروازه‌بان مورد اعتماد اوست.

کم نیستند کارشناسانی که معتقدند این سه دروازه‌بان استحقاق بیشتری نسبت به بیرانوند برای بازی در تیم ملی دارند. از سوی دیگر، شاید تیم ملی هم حق ندارد خود را از حضور دروازه بانانی بهتر از بیرانوند محروم کند اما عده‌ای دیگر هم معتقدند یک واقعیت دیگر را هم نباید نادیده بگیریم و آن فاکتور مهم تجربه است. آنها می‌گویند مظاهری و حسینی برای بازی در جام جهانی تجربه زیادی ندارند و از این لحاظ بیرانوند شرایط بهتری دارد. اما سئوال اینجاست که واقعاً تجربه بین‌المللی بیرانوند بیشتر از مظاهری است؟

تیم ملی در سال‌های اخیر کمتر با تیم‌های مطرح دنیا بازی کرده است. بیشتر بازی های تیم ملی مقابل آسیایی‌ها، اروپایی‌ها و آفریقایی‌های درجه چند بوده است. به همین دلیل باید گفت بیرانوند هم تجربه بازی مقابل تیم‌هایی در سطح اسپانیا و پرتغال را ندارد و سخت‌ترین بازی‌های او مقابل کره جنوبی، قطر، ازبکستان، مقدونیه، پاناما و ونزوئلا بوده است. از سوی دیگر مظاهری در سال‎های اخیر بارها در لیگ قهرمانان آسیا بازی کرده است و تجربه بازی مقابل نمایندگان عربستان، قطر، امارات و... را دارد. به همین دلیل شاید بتوان گفت که اختلاف تجربه مظاهری و بیرانوند آنقدر که به نظر می‌رسد زیاد نیست. حتی می‌توان این اختلاف کم را با بازی دادن به مظاهری در دو سه بازی دوستانه جبران کرد و او را به شرایط مناسبی رساند. با کیفیت فنی بالایی که از مظاهری سراغ داریم، او می‌تواند خودش را به سطح بالاتری برساند و تبدیل به دروازه‌بان اول ایران در جام جهانی شود. البته به شرطی که کی‌روش هم به او اعتماد کند . هفته گذشته رسانه های متعددی همچون سایت ورزش سه، آی اسپورت، خبر ورزشی، خبرگزاری مهر،ایران ورزشی، گل و... در مطالب متعددی این اعتقاد و موضع مشترک را داشتند و ابراز امیدواری کردند که کی روش بی خیال بیرانوند شود و بر روی رشید مظاهری بیشتر فکر کند.

برگردیم به موضوع بیرانوند و اشتباهات او در دیدار با الجزیره، سنگربان ملی‌پوش سرخپوشان در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا رکورددار ثبت کلین‌شیت است تا چنین به نظر آید که نقش مهمی در استحکام خط دفاعی این تیم دارد. اما اشتباهات فاحش این دروازه‌بان در برخی بازی‌های تیمش و به خصوص در هفته‌ها و ماه‌های اخیر نه تنها نگرانی‌هایی بابت چهارچوب دروازه تیم ملی ایران در جام جهانی ایجاد کرده است، بلکه این شائبه را ایجاد کرده که نقش بیرانوند در استحکام خط دفاعی پرسپولیس کمتر از آن چیزی باشد که به نظر می‌آید.

پرسپولیس در بازی رفت از مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا برابر الجزیره امارات با نتیجه ۳ بر ۲ شکست خورد و این اتفاق در حالی افتاد که نقش بیرانوند روی گل‌های الجزیره اگر بیشتر از مهاجمان تیم اماراتی نبوده باشد، کمتر هم نبود.

دروازه پرسپولیس در حالی سه بار بر روی مهاجمان الجزیره باز شد که قطعاً هر کدام از آن گل‌ها با واکنش‌های درست هر دروازه‌بانی(خصوصاً گل سوم) به ثمر نمی‌رسید و اشتباهات بیرانوند روی گل‌های الجزیره کاملاً مشهود بود. به خصوص سومین گل این تیم که در دقیقه ۹۵ و با ضربه‌ای چیپ که با سر مهاجم الجزیره به دست آمد ثبت شد.

سید جلال حسینی، کاپیتان کهنه‌کار تیم پرسپولیس بازی تیمش برابر الجزیره را به دلیل محرومیت از دست و غیبت او در این بازی کاملاً به چشم آمد. مثل همه بازی‌های دیگری که او به هر دلیلی برای سرخپوشان بازی نمی‌کرد. پرسپولیس بدون حسینی و با حسینی تفاوتی آشکار دارد. خط دفاعی سرخپوشان در غیاب این بازیکن باتجربه بی‌نظم و پر مشکل است و مکمل اشتباهات صورت گرفته در صف مدافعان پرسپولیس هم سنگربان ملی‌پوش این تیم است. پرسپولیس معمولاً در غیاب حسینی آنقدر در خط دفاعی مشکل دارد که بتوان چنین تعبیر کرد که کلین‌شیت‌های پرشمار سرخپوشان را بیشتر از آن که باید به پای بیرانوند نوشت، باید به حساب سید جلال حسینی گذاشت.

قلیچ خانی پیشکسوت پرسپولیس چند ماه پیش و پس از یکی دیگر از اشتباهات فاحش بیرانوند، با گذاشتن عکس یک کپسول آتش نشانی به بیرانوند گفت که اگر این کپسول به جای تو در درون دروازه بود کارایی بیشتری داشت و از آن هنگام واژه کپسول برای بیرانوند زیاد به کار می رود. حالا باید گفت که کپسول می تواند خطرات بد و جبران ناپذیری برای ایران در جام جهانی داشته باشد. بهتر است از کپسول عبور کنیم و به سایر گزینه ها به ویژه رشید مظاهری بیشتر فکر کنیم.