نصف جهان: آیت ا... مظاهری، رئیس حوزه علمیه اصفهان در سلسله جلسات اخلاق خود در ماه رمضان، این بار به موضوع بدحجابی پرداخت که بخش هایی از اظهارات او را به نقل از خبرگزاری «حوزه» می خوانید:

■ در روایات داریم که نگاه‌های شهوت‌آمیز در همین دنیا موجب ضعف چشم و در روز قیامت موجب کوری می‌شود. یکی از علمای بزرگ اصفهان خیلی پیر شده بود، اما چشم های جوانی داشت. به او می‌گفتند آقا چشم های جوانی داری، چه کردی؟ می‌گفت قرآن زیاد خواندم و می‌خوانم و نگاه به نامحرم هم نداشتم.

■ قرآن می‌فرماید خانم باید در مقابل نامحرم مقنعه سر تا پا پوشیده داشته باشد اما قرآن فقط به مقنعه اکتفا نکرده است، می‌فرماید زن مؤمن کسی است که چادر داشته باشد و با چادرش سر تا پا پوشیده باشد.

■ خانمی که در مقابل نامحرم در کوچه‌ها بی‌چادر باشد، در پیش خدا در عالم ملکوت شناخته شده به زن عفیف نیست، زن عفیف زنی است که چادر داشته باشد و به واسطه چادر سر تا پایش پوشیده باشد.

■ مواظب باشید اختلاط بین زن و مرد و جلسه زن و مرد و گفتن و خندیدن و شوخی های بی‌معنا نباشد و بدانید این گونه مجالس و این گونه اختلاط های بین زن و مرد، موجب فساد می‌شود. الان وضع جامعه ما از نظر حجاب و بدحجابی و بی‌حجابی خوب نیست و مرضِی آقا امام زمان(عج) نیست.

■یکی از بزرگان می‌گفت یکی از علمای بزرگ خراسان دلش هوای امام زمان(عج) کرده بود، لذا نذر کرده بود که در همه مساجد خراسان یک نماز امام زمان(عج) بخواند برای اینکه خدمت آقا برسد. گفته بود نمازها را خواندم تا نماز چهلم و کسی آمد و به من گفت آقا امام زمان(عج) در این خانه است و تو را می‌طلبد، رفتم در خانه و دیدم خانم خانه از دنیا رفته است. آقا امام زمان(عج) آمدند نماز این خانم را بخوانند. آقا تعریف این زن را کردند و گفتند که این خانم بخاطر چادرش و بخاطر عفتش در زمان پهلوی از خانه بیرون نیامد و برای همین عفت و عصمتش من آمدم تا نماز میت این خانم را بخوانم.

■این وضعی که ما در حجاب راجع به خانم ها و راجع به اختلاط بین زن و مرد داریم، دشمن را خیلی خوشحال کرده است.

■ همه می‌دانیم که پهلوی یعنی رضاشاه را انگلیس‌ها روی کار آوردند، انگلیس‌ها او را برای دو چیز آورده بودند و او هم تا توانست روی آنها کار کرد، نخست روی حجاب و چادر خیلی کار کرد و خیلی چادرها را پاره کرد و روسری‌ها را برداشت و زن ها را اذیت کرد و دومی هم راجع به مسجد و حسینیه‌ها و اینکه روضه و نماز جماعت نباشد و بعد هم برداشتن عمامه از سر روحانیت بود.