نصف جهان: حضور سینما در ایران به عنوان یک تفریح به همراه قابلمه های کله و پاچه همراه با نان سنگک آغاز شد. مردم تا مدت ها از ترس بیرون آمدن یک قطار از داخل پرده ویا آن گوریل بزرگ، می ترسیدند در صندلی های ردیف جلو بنشینند . افرادی در گوشه صحنه می ایستادند و هرچه دلشان می خواست به جای شخصیت ها می گفتند.

پیش پرده خوانی در سینما بیشتر آنهایی می گفتند که می توانستند از خود «ادا» دربیاورند. رفته رفته این اصطلاح «ادا» در آوردن غالب شد بر سینما و هرکه را می دیدند که رفته داخل آن ، می گفتند: « ادا و اطواری شده.»

بازیگران سینما حکم ناموس را برای مردم پیدا کرده بودند و رفته رفته جنس ایرانی آن نیز داشت جای خود را میان مردم باز می کرد و دیگر کسی به فرنگی آن کار نداشت. چون می دانست نمی تواند به آن دست پیدا کند به همین خاطر می رفت سراغ وطنی اش و شروع می کرد به جمع آوری عکس های آن در داخل آلبوم خانوادگی و می گذاشتشان در کنار عکس های عروسی بستگان دور و نزدیک.

سینما برای عده ای بیشتر از هنر ،حکم زندگی را داشت و در اجتماع خود بیشتر از اینکه نقش خود را بازی کنند ،تیپ های بازیگر نقش اول و یا نقش های مکمل را «ادا» می کرد و یا به نحوی می خواست شبیه آنها شود.

سینما در تاریخ و اجتماع ایران نقش مهمی را ایفا کرد تا آنجا که امروز اگر بخواهیم در ارتباط با مردمان گذشته و آنچه در دوره های مختلف روی داده است صحبت کنیم، می توان از یک قطعه فیلم، بازنمایی کرد و آن را مورد مطالعه قرارداد. آنچه این سال ها سینما را نسبت به دیگر حرفه ها آسان تر کرده، نبود نگاه حرفه ای به این صنعت است. بدون شک فرزندان ما در انتخاب رشته خود اگر بخواهند یک رشته هنری را انتخاب کنند در وجهه اول با مخالفت خانواده روبه رو می شوند و در صورت اصرار بیشتر با این پیشنهاد مواجه می شوند:« ابتدا رشته مناسبی انتخاب کن، بعد در کنار آن اگر خواستی یک رشته هنری را به صورت آزاد دنبال کن.»

این طرز تفکر و در ادامه آن سیاستگذاری های غلط باعث شده هنر در ایران، کاری کم ارزش و بی بها باشد.البته این جدا از افرادی است که راه کاسبی را از این حرفه آموخته و طی سال ها به کسب ثروت پرداخته اند.

حضور دولت در هر بخشی با خود، رانت ،تبعیض،گروه بازی، امتیازات خاص و... را در پی دارد. متأسفانه سینما درهسته مرکزی دولتی قرار دارد که دستیابی دانش آموختگان به جایگاه اصلی خود را سخت کرده است.

تأسیس مراکز دیگر که وابسته به نهادهای دولتی است ،خود درد دیگری را نشان می دهد که فارغ التحصیلان این رشته را بیکارتر می کند. فراگیری و کسب مدرک در یک بازه زمانی کوتاه، ساخت فیلم های کوتاه که هیچ نشانی از سینما ندارند و فقط «ادا و اطوار» فردی است که با گذران سه ماه از این دوره ها فکر کرده دیگر کارگردان شده و یا شده بازیگر و حالا منتظر است مردم جمع شوند که از او امضا بگیرند.

در یک جمعی که باز به همت نهادهای دولتی برگزار می شود اینها جایزه می گیرند و باز با کمک نهادهای دولتی می شوند فیلمساز و یا سایر عناوین و این وسط فقط عمر و زندگی آن جوانی تباه شده که فکر کرده است در کشور عدالت اجتماعی برقرار است و می تواند پس از اتمام دانشگاه در رشته تحصیلی خود مشغول به کار شود.

عدالت اجتماعی در این کشور رو به احتضار است و کسانی می توانند از این عدالت اجتماعی بهره مند شوند که وابستگی به چهره های برجسته اجتماعی داشته باشند. هنر در ایران به مانند شرایط اقتصادی وضعیتی آشفته دارد که در این بین جوان هایی قربانی می شوند که به بهانه«ادا و اطوار» به سینما نیامده بودند بلکه به بهانه کسب علم و پیشرفت در این عرصه قدم گذاشته بودند تا برای خود، آینده ای هر چند دور ترسیم کنند.