نصف جهان: مشکل تیم ملی در جام جهانی از نظر یکی از همکاران ورزشی نویس مان مشخص شد: نداشتن ژنرال. این مهم ترین نکته یادداشت سامان سعادت در صفحه شخصی خود و چند رسانه است.او نوشته: وقتی از ژنرال در زمين بازی نام مي‌بريم منظورمان كسی مثل پيرلو در تيم ملی ايتاليا و باشگاه ميلان و يوونتوس است. منظورمان زيدان در رئال مادريد و تيم ملي فرانسه است. منظورمان مارادوناست. منظورمان بكن بائر و پويول و راموس است. كسانی كه ريتم بازی دست‌شان است و مي‌توانند آن را تغيير دهند؛ بازيكنانی كه رهبر هستند. دستور حمله يا دستور دفاع صادر می ‌كنند. با حركات‌شان، با استايل و زبان بدن‌شان، با تغيير جريان بازی. اين بازيكنان الزاما كاپيتان تيم نيستند. الزاما در پست خاصی بازی نمي‌كنند. محدوده بازی ژنرال‌ها از دروازه‌بان تغيير مي‌كند تا نوك حمله. بازيكناني كه آهنگ تيم با رفتار آنها تغيير مي‌كند. خونسردی ‌شان به تيم آرامش تزريق می ‌كند و خروش‌شان بازيكنان را تهييج مي‌كند.

يكي از نداشته‌های تيم ما در اين جام كه البته بايد بگوييم مدت‌هاست نداريمش، يك ژنرال است. بازيكنان تيم ما همگی مستحيل در جريان بازی مي‌شدند و همگام با آن حركت می ‌كردند. اگر تيم در حالت دفاعي بود، دفاع می ‌كردند و اگر وضعيت تهاجمی بود تلاش به حمله در دستور كارشان قرار مي‌گرفت. كسی نبود كه بخواهد بر جريان عادی بازی بشورد و آن را تغيير دهد. اين به هيچ‌وجه نه تقصير كی ‌روش است نه تقصير بازيكن. يك ژنرال بايد در درازمدت تربيت شود و خودش هم خصوصيات ژنرال بودن را داشته باشد. ژنرال يك شبه از زير بوته بيرون نمي‌آيد. حتی نمي‌توان به زور عنوان ژنرال را بر گرده‌ يك بازيكن سوار كرد. آخرين ژنرال‌های فوتبال ايران افرادي مثل علی پروين و كريم باقری و احمدرضاعابدزاده بودند. كسانی كه سال‌هاست از خداحافظی ‌شان گذشته و هنوز فوتبال ملی ما نتوانسته بازيكنانی شبيه به آنان را تربيت كند.