جام جم آنلاین: نماینده مردم ایذه و باغملک در مجلس شورای اسلامی حکایتی تأسفبار از برگزاری کلاس های درس در طویله در شهرستان ایذه دارد.

حبیب ا... خادمی گفت: چند روز قبل برای بازدید به دو روستای شهرستان ایذه رفتم که با فاصله ای ۲۰ کیلومتری از سد کارون۳ قرار دارند. این روستاها جاده ندارند و باید با ماشین کمک دار آن هم به این طریق که اول سنگ ها را با دست از جاده برداشته و بعد با گذشت حدود چهار ساعت به آنها برسیم.

وی افزود: در روستای «سید خدر» دو فضا در کنار هم بودند که هرکدام از آنها حدوداً ۱۲ متر بود؛ یکی برای نگهداری محل خوراک حیوانات (کاهدان) و دیگری محل نگهداری حیوانات (طویله) بود. در محل نگهداری حیوانات که بیشتر از ۱۲ مترمربع هم نبود، بخشی معادل یک و نیم متر آن را برای محل خواب معلم تعیین کرده بودند.

نماینده مردم ایذه و باغملک در مجلس شورای اسلامی با تأکید بر اینکه شأن یک معلم این جایگاه نیست، ادامه داد: پتو و وسایل شخصی معلم در آن طویله قرار دارد و صبح هم بعد از بیداری، کلاس را برگزار می کند. حتی وسط کلاس یک حفره برای روشن کردن آتش و گرم کردن به اصطلاح کلاس درس درست شده بود.

خادمی بیان کرد: در چنین وضعی دانش آموزان نیز از کلاس اول تا ششم ابتدایی همه باید در محل نگهداری حیوانات در کنار هم درس بخوانند.

نماینده مردم ایذه و باغملک در مجلس شورای اسلامی با طرح این سئوال که مسئولان برای مناطقی مثل ایذه و باغملک چه کاری انجام می دهند؟ گفت: این روستاها نیز نقاطی از استان زرخیز خوزستان هستند.

خادمی در ادامه با گلایه گفت: در کدام نقطه از ایران مکانی وجود دارد که بعد از این همه سال، دانش آموزان در فضای محل نگهداری حیوانات درس بخوانند و مردم این روستاها نیز هیچگونه امکانات درمانی و خانه بهداشت نداشته باشند.

وی با بیان اینکه اگر در این روستاها کسی را عقرب بزند و یا سکته کند، باید بمیرد، عنوان کرد: از وزیر آموزش و پرورش گلایه دارم که معلمش باید در محل نگهداری حیوانات بخوابد و در همان محل نیز دانش آموزان را درس بدهد.

خادمی انتقاد کرد: هیچ مسئول استانی حتی یک بار هم از این روستاها بازدیدی نداشته که اگر مراجعه ای داشته باشند، متوجه زندگی مردم در غار می شوند.

نماینده مردم ایذه و باغملک در مجلس شورای اسلامی بیان کرد: قرار بود آب کشاورزی به منطقه ایذه و باغملک بدهند ولی این کار را انجام ندادند. در «آسماری» یکی از روستاهای باغملک هیچ چیزی وجود ندارد و مردم آن اصلاً امکانات بهداشتی ندارند، متأسفانه مردم حتی یک توالت هم در این روستا ندارند و با بیچارگی و فقر در کنار یکدیگر زندگی می کنند.