کارخانه‌ای که تاریخ صنعت نساجی کشور با آن رقم خورده حالا جز دو برج آجری که دودکش کوره‌های کارخانه بوده‌اند و سال‌هاست که خاموش شده‌اند، چیزی از آن باقی نمانده، اما سرپناهی برای کارتن‌خواب‌ها است.

از میدان پانزده خرداد به‌طرف میدان شهید منتظری و از چهارراه آیت‌الله کاشانی از بین مغازه‌های رنگارنگ که بگذری کارخانه متروکه‌ای می‌بینی که در سال‌های نه‌چندان دور با هزاران کارگر، سرپا بود و خانواده‌های بی‌شماری از رزق حلال بهره‌مند بودند.

کارخانه ریسندگی و بافندگی با دو برج آجری بلند، سر به آسمان دارد. کارخانه‌ای که تاریخ صنعت نساجی کشور با آن رقم خورده حالا جز این دو برج آجری که دودکش کوره‌های کارخانه بوده‌اند و سال‌هاست که خاموش شده‌اند، چیزی از آن باقی نمانده است اما سرپناهی برای کارتن‌خواب‌ها است.

این کارخانه روایت‌های زیادی دارد: آری کارتن‌خواب‌ها کارخانه مرحوم ارباب تفضلی را که به مخروبه و ویرانه تبدیل‌شده هتلی مجلل با همه امکانات می‌بینند و بی‌سروصدا در فصل سرما به زندگی عادی خود ادامه می‌دهند. اینجا خانه کارتن‌خواب‌هاست؛ آن‌ها صاحب‌خانه‌ای شده‌اند که زمانی  این کارخانه نان آور هزاران کارگر و خانواده‌هایشان بوده است و فصل سرما برای آوارگان و کارتن‌خواب‌ها بسیار سخت و طاقت‌فرسا است

*آرزوی دیدن برف و باران را ندارم

برای چهارمین سال متوالی برای پیگیر بودن وضعیت کارتن‌خواب‌ها به محل تجمعشان در کارخانه ارباب تفضلی واقع در ۱۵ خرداد کاشان رفتم، با یکی از کارتن‌خواب‌ها سر صحبت را باز کردم، از او پرسیدم فصل سرما فرارسید، با سرما چگونه شب را صبح می‌کنی؟ می‌گوید: در این شب‌های سرد بسیاری امثال من و رضا و مراد و... زیر همین سنگ‌ها و یخ می‌زنیم مسؤولان همت کنند برای ما سرپناهی درست کنند ما از آوارگی راحت می‌شویم.

او می‌گوید: همه مردم منتظر فصل زمستان هستند تا باران و برف را ببینند و با دیدنش لذت ببرند، اما ما کارتن‌خواب‌ها هیچ‌وقت آرزوی دیدن برف و باران را نداریم، سرپناه ما خداست و سقفی برای محفوظ بودن نداریم.

قصه‌ کارتن‌خواب‌ها قصه‌های پردردی است. رازگشایی از زندگی آن‌ها کار هرکسی نیست؛ باید دل به دلشان داد. ضرورت دارد با توجه به فرا رسیدن فصل سرما مسؤولان کاشان آستین همت بالا بزنند و اقدامی کنند.