روزنامه‌ نیویورک تایمز در گزارشی موضوع زلزله در ایران را پوشش داده است.

«توماس اردبرینک» خبرنگار «نیویورک تایمز» در ایران با اشاره به «کوئیک حسن»، روستایی در شهرستان سرپل ذهاب که دچار زلزله شده است، می‌نویسد: «این روستا ۸۰۰ نفر سکنه دارد و در رشته کوه‌های زاگرس واقع شده است. یاری ۳۵ ساله نام خویشاوندان‌اش که به خواب ابدی رفته‌اند را به یاد می‌آورد: امین، طوبی، عبدالله، بشرا. ایرانیانی که در نزدیکی مرز با عراق زندگی می‌کنند به زمین‌لرزه‌ها عادت دارند. آنان در جایی زندگی می‌کنند که بر روی خطوط گسل است. با این حال، هیچ‌کس در آن منطقه برای زلزله ای با این ابعاد ویرانگری و تلفات در یکشنبه‌شب آماده نبود. بیش از ۴۰۰ نفر در جریان این زلزله جان خود را از دست داده‌اند. آسیب زیادی به ساختارها، زیربناها و خانه‌ها رسیده است. این موضوع در روستاهای کوچک وضعیت را بسیار دشوارتر ساخته است. این زلزله در شمال غربی ایران بسیار ویرانگرتر از زلزله ماه سپتامبر در مکزیکوسیتی بود. زمین‌لرزه در ترکیه، رژیم صهیونیستی، لبنان و پاکستان نیز احساس شده بود. یک روحانی شیعه که کوله پشتی‌ای بر دوش دارد در روستای کوئیک حسن است و برای کمک آمده است. «عسگر زارع» از شهر قم است و با دیگر داوطلبان برای کمک به اینجا آمده است اما خود را در میانه ویرانی‌ها می بیند. او می‌گوید: «می‌خواهم با مردم درباره خدا حرف بزنم و به آنان آرامش روحی دهم. این تمام کاری است که می‌توانم انجام دهم. می‌خواهم بگویم همیشه دعا کنید».

خبرنگار نیویورک تایمز که شخصا به مناطق زلزله‌زده رفته، می‌نویسد: «پس از کسب مجوز از سوی دولت برای بازدید از منطقه زلزله‌زده به حدود ۲۶۵ مایلی غرب تهران به سمت کرمانشاه پرواز کردم سپس رانندگی دو ساعته‌ای با آرش خاموشی عکاس ایرانی داشتیم تا از طریق مسیر ناهموار کوستانی به سرپل‌ذهاب و روستاهای اطراف آن برسیم. پس از دو ایست بازرسی به ماموران پلیس و تجهیزات ضد شورش آنان برای حفاظت از مردم در برابر راهزنان برخوردیم. مقام‌های دولتی گفتند ما به جاده اصلی رسیدیم این تنها راه باز از طریق شهر به سوی ویرانه‌ها بود. می‌دیدیم که نیروهای نظامی در کامیون‌ها و وانت به مردم آب، پتو و کیک با طعم پرتقالی می‌دادند که از شهرهای دیگر رسیده بودند. کامران مرادی از نزدیکی قصر شیرین، آخرین شهر مرزی ایران با عراق است. او می‌گوید من برای مراسم خاکسپاری آمدم. او می‌گوید تا به حال چنین فاجعه‌ای در چنین ابعادی را ندیده بود. البته باید گفت که مردم این منطقه به زندگی با فجایع عادت کرده‌اند آنان تجربه هشت سال جنگ با کشور همسایه عراق را داشتند. با این حال، شاید فکرش را نمی کردند که روزی خانه‌های‌شان از طریق زمین‌لرزه نابود شوند».

نیویویورک تایمز می‌نویسد در سرتاسر کشور مردم شروع به جمع‌آوری کالا و توزیع کرده‌اند و دولت اعلام کرده که نیاز به کمک‌های خارجی ندارد و مردم دست به دست هم داده‌اند. در تهران داوطلبان کارزارهای آنلاین برای جمع‌آوری غذا و پتو برای قربانیان زلزله به راه انداخته‌اند. مدیر کارخانه‌ای می‌گوید می‌خواهم اطمینان حاصل کنم که این افراد کمک‌های لازم را دریافت می‌کنند گروه ما ۱۵۰۰ چادر و سه هزار پتو را در اختیار دارد. یک روزنامه‌نگار می‌گوید بیایید صادق باشیم ما مدیریت بحران درستی نداریم. بایستی نخست راه‌های بهتر برای مقابله با چنین رویدادهای وحشتناکی را بیاموزیم.

نیویورک تایمز در ادامه اشاره می‌کند که یکی از مقام هلال احمر ایران در سرپل ذهاب گفته که ده هزار چادر برای خانوارها آماده شده‌اند اما توزیع آن‌ها به موردی برای ترس تبدیل شده است؛ ترس از دزدی چادرها توسط غارتگران و حتی برخی از مقام‌های رده پایین و قصد آنان برای فروش این چادرها. اعتراض‌هایی نیز به نحوه عملکرد نمایندگان مجلس وجود دارد. نظری با گلایه از نماینده آن منطقه در مجلس، یعنی فرهاد تاجری می‌گوید او اکنون کجاست؟