سناریوی ادامه دار استیضاح ها در مجلس گویی میل به تمام شدن ندارد. اما این بار نوک پیکان برخی از نمایندگان به سمت رئیس دولت نشانه رفته است!

خبر درخواست استیضاح رئیس جمهور توسط تعداد انگشت شماری از نمایندگان مجلس شورای اسلامی در 14 محور یکی از تندترین رفتار محافظه کاران حاضر در مجلس شورای اسلامی است. با صرف نظر از درستی و یا نادرستی اقدام نمایندگان مذکور انچه که واقعی است و جای سوال جدی دارد اینکه اولا سهم دولت و شخص رئیس جمهور ودولت در مشکلات جاری کشور چقدر است و نکته مهم تر اینکه این نمایندگان محترم چه آورده وکارنامه ای طی حضور بلندمدت شان در مجلس خصوصا در رفع مشکلات موجود داشته اند؟

آیا همین نمایندگان با همین رویکرد جناحی و افراطی خود، مسئول حداقل بخشی از اوضاع کنونی در کشور نیستند ؟ آیا سنگ اندازی های این جریان ها در ماجرای برجام و اخیرا اف ای تی اف بر کسی پوشیده است ؟ باورعمومی این است که مخالفت های گسترده بخشی ازنمایندگان مجلس با رویکرد تنش زدای دولت، عاملی مهم در پیدایش شرایط کنونی کشور است. بهانه جویی های بی دلیل و ایرادهای غیر منطقی به دولت همواره باعث کند شدن حرکت دولت وتعویق حصول دستاوردها بوده است .حضور مستمر و پیاپی شخص وزیر خارجه در مجلس شورای اسلامی جهت اقناع نمایندگان مخالف خود گویای شدت مانع تراشی ها وعدم درک شرایط کشور است . این در حالی است که در کشورهای توسعه یافته، نهاد پارلمان بستر ساز و هموار کننده مسیر سیاست خارجی و اقتصادی دولت ها هستند. پارلمان با تسهیل بسترهای لازم و دادن مجوزهای قانونی ، دست دولتمردان را برای اجرای طرح های اقتصادی باز می کنند وهنگام نیاز از هر گونه حمایت دریغ نمی ورزند .

شوربختانه در کشور ما، قوه مقننه از دو رسالت اصلی قانونی اش که حوزه نظارت و تقنین است، بسیار دور و اسیر بازی های سیاسی و جناحی شده است. قانون اساسی ایران به مجلس که عصاره فضائل باید باشد ؛ اختیارات فراوانی در امور مهم کشوری داده است. اما در عمل شاهد این هستیم که برخی از نمایندگان مجلس از ابزارهای قانونی در جهت منافع حزبی و جناحی خود استفاده می کنند. استیضاح حق مجلس است اما استفاده سیاسی از این ابزار برای برای به چالش کشیدن روند حرکت دولت، شانیت مجلس را به عنوان پاسدار حقوق مردم و نظام بشدت تضعیف می کند.

جالب اینجاست که در قانون اساسی ابزارهای متنوعی برای حسن نظارت بر عملکرد دولت تعیین شده است. تذکر، سوال، تحقیق و تفحص و گزارش عملکرد به کمیسیون های تخصصی و دست آخر معرفی افراد خاطی به نظام قضایی همگی ابزارهای قانونی مجلس برای نظارت بر عملکرد دولت است. باید توجه داشت که استیضاح وقتی به جریان می افتد که این مسیرهای قانونی و کم هزینه همه طی شده باشد.

شائبه سیاسی بودن رویکرد استیضاحی برخی از نمایندگان مجلس که جدیتی برای حل مشکلات جاری کشور نشان نمی دهند بلکه با جلو انداختن ابزار استیضاح، عملا برنامه های دولت را با مشکلات زیادی روبرو می کنند؛ از همین جا نمایان می شود . حداقل تجربه استیضاح ها بعد از دوره احمدی نژاد گویای این امر است که با برکناری برخی از وزیران شاهد روی کار آمدن فردی توانمندتر نبوده ایم بلکه بعضا نظاره گر ورود فردی نه چندان متخصص بر مسند وزارتخانه ها و به تبع آن بدتر شدن اوضاع اقتصادی و تجاری کشور هستیم. امروز هم از فعالان استیضاح رئیس جمهور باید پرسید که حتی در صورت موفقیت چه تصوری از فردجایگزین دارند وآیا در این شرایط التهاب آفرینی آن هم در این سطح بالا موافق مصلحت کشور است ؟