نصف جهان: «تا زماني که شرايط لازم فراهم نشود فصل جديد ليگ برتر را آغاز نمي‌کنيم.» اين بخشي از حرف هايي است که مهدي تاج در گفتگو با پايگاه خبري وزارت ورزش زده. رئيس فدراسيون که از جنجال هاي بي پايان فصل قبل ليگ به تنگ آمده، انگار امسال مي خواهد گربه را دم حجله بکشد. تهديد به تعويق برگزاري ليگ، صفحه مشترک بيانيه هفته گذشته سازمان ليگ و حرف هاي رئيس فدراسيون است. تهديدي که از همين لحظه مي شود مطمئن بود هيچ وقت عملي نخواهد شد و ليگ در همان موعد مقرر آغاز خواهد شد، بي آنکه شرايط سفت و سختي که مهدي تاج تعيين کرده، تأمين شده باشد.

اما اين «شرايط لازم» که بايد آماده شود، شامل چه مواردي است؟ اين شرايط به طور خلاصه سه مورد اساسي را در برمي گيرد: 1- بليت فروشي الکترونيکي 2- شماره گذاري صندلي ورزشگاه ها 3- نصب دوربين مدار بسته.

سومين شرطي که تاج تعيين کرده، از همه سهل الوصول‌تر است. نصب دوربين هاي مدار بسته در ورزشگاه ها، کار پيچيده اي نيست و به سرعت مي توان آن را عملياتي کرد اما در بخش شماره گذاري صندلي ها، مسئله اين است که بخش عمده بعضي از ورزشگاه ها مثل شهيد وطني قائمشهر و تختي جم اساساً صندلي ندارند که بخواهد شماره گذاري شود يا نه! در بخش اول هم به جز ورزشگاه آزادي، هيچ ورزشگاه ديگري نيست که ولو به صورت تشريفاتي، داراي گيت کنترل بليت الکترونيکي باشد. طبعاً در شهرهاي ديگر هم هنوز سامانه فروش آنلاين بليت راه اندازي نشده و بسيار بعيد است در يک ماه باقيمانده، ساز و کاري فراهم شود که همه تماشاگران ليگ بتوانند اينترنتي بليت بازي ها را خريداري کنند.

مسئله اول اين است که در فوتبال ايران، ساده ترين کارها به شکل عجيبي «پيچيده» مي شود. سال هاست سامانه فروش آنلاين بليت سينما در شهرهاي مختلف ايران ايجاد شده و سينماروها به سادگي بليت مي خرند، صندلي خود را انتخاب مي کنند و سر ساعت به سالن سينما مي رسند. هيچ مشکل و جنجالي هم پيش نمي آيد. وقتي اين امکان در حوزه سينما فراهم است، مشخص نيست چرا در فوتبال، اين همه از تکنولوژي گريزان بوده ايم و مسئله فروش اينترنتي بليت ورزشگاه ها، تا اين حد پيچيده شده است.

از همان موقعي که پاي شرکت برهان مبين به فوتبال باز شد، قرار بود سامانه خريد الکترونيکي بليت و کنترل ورودي آن، ابتدا به صورت پايلوت در تهران انجام شود و پس از آن به بقيه شهرها گسترش داده شود اما به دلايلي نامشخص نه تنها ساير شهرها از اين امکان برخوردار نشدند، بلکه در همين ورزشگاه آزادي هم فرايند خريد بليت و ورود به استاديوم، به شکلي ناقص و دست و پا شکسته اجرا شد. پيش از اين هم يادآور شده بوديم که وداع با سيستم سنتي بليت فروشي بايد تبديل به يک مطالبه جدي در فوتبال شود اما با اين کندي پيشرفتي که قبلاً ديده ايم، انتظار داشته باشيم در يک ماه، همه چيز به ناگهان متحول شود و هر 15 استاديوم ميزبان ليگ صاحب چنين امکاناتي شوند، بيشتر شبيه سنگ بزرگي است که پيشاپيش مشخص است علامت نزدن است!

اما مهمترين مشکل آنجاست که به جز دو سه باشگاه مثل فولاد و ماشين سازي، بقيه تيم ها اساساً ورزشگاه اختصاصي ندارند و از اموال عمومي و به شکل اجاره اي استفاده مي‌کنند. باشگاهي که استاديوم اختصاصي ندارد و از طرف ديگر هيچ درآمدي هم بابت حق پخش تلويزيوني و تبليغات دور زمين نصيبش نشده، اولاً چرا بايد ورزشگاه اجاره اي را به گيت الکترونيکي کنترل بليت، صندلي و دوربين مدار بسته مجهز کند و ثانياً اگر بخواهد هم اين کار را انجام دهد، از کدام منبع درآمدي بايد چنين هزينه اي را انجام دهد؟ اين مسئله‌اي است که فدراسيون فوتبال هم توضيحي براي آن ندارد که چطور مي‌شود باشگاه ها درآمدي که حق آنهاست را دريافت نکنند اما براي تجهيز يک استاديوم ميلياردها تومان هزينه کنند؟