نصف جهان: ليگ برتر هنوز نه تاريخ قرعه‌کشي‌اش معلوم شده و نه تاريخ آغازش، نه برنامه‌اي دارد و نه حساب و کتابي. فدراسيون فوتبال به دلايلي که برخي از آنها پوشيده مانده، ليگ را به تعويق انداخته تا ورزشگاه‌ها تجهيز شوند اما واقعيت اين است که استانداردسازي بسياري از ورزشگاه‌هاي ايران فقط در حد گيت، بليت‌فروشي اينترنتي، شماره‌دار شدن صندلي‌ها و نصب دوربين‌هاي امنيتي شايد ممکن باشد و اغلب ورزشگاه‌ها از بنيان استاندارد نيستند و حتي سازه‌هاي نامناسب و غيراستاندارد و زشتي دارند، موضوعاتي که با شماره‌گذاري صندلي و نصب دوربين فراموش نمي‌شوند.

براي دانستن چرايي اين ماجرا مي‌توانيم به يک دهه پيش برگرديم، به دوره رياست محمد علي‌آبادي بر سازمان تربيت‌بدني ايران. او 4 سال بر صندلي رياست اين سازمان نشست و معاون رييس جمهور بود. در 4 سال رياستش بر سازمان تربيت بدني همواره از پروژه‌هاي عمراني حرف زد، با ادعاهايي بزرگ و فراموش‌نشدني. علي‌آبادي آنطور که اعلام مي‌کرد کارشناس ارشد معماري بود و در تمام دوره رياستش روي پروژه‌هاي عمراني در ورزش متمرکز شده بود. محصول دوران او که به قول خودش با ساخت و ساز گذشت، امروز اما نتوانسته براي فوتبال ايران چند ورزشگاه استاندارد باقي بگذارد که دست‌کم ليگ برتر به تعويق نيفتد.

ادعاهاي محمد علي‌آبادي را مرور کنيم. او شهريور 88 گفته بود: «کل مکان‌هاي ورزشي ساخته شده در طول 70 سال تاريخ ورزشي کشور 3 هزار و 750 مکان ورزشي بوده که با عنايت به افزايش بودجه‌هاي عمراني ورزشي اين تعداد به 7500 مجموعه يعني 2 برابر تمام دارايي‌هاي ورزشي کشور در 70 سال گذشته رسيده است. در حال حاضر 3 هزار مجموعه ورزشي که در دوره قبل کليد خورده بود ساخته شده و 3 هزار و 750 مکان ورزشي در حال ساخت و تکميل است که ميانگين بهره‌برداري از پروژه‌هاي ورزشي تکميل شدن روزي دو پروژه در سطح کشور است. همچنين هزار پروژه ورزشي نيز در حال واگذاري به پيمانکاران براي ساخت است.»

اين اعداد و ارقام بزرگ و باشکوه به نظر مي‌رسند اما واقعيت را خودتان مي‌توانيد تماشا کنيد. سري بزنيد به ورزشگاه‌هاي 15 هزار نفري که در آن دوران پي در پي افتتاح مي‌شدند، سازه‌هاي بدقواره‌اي که هرگز زيبايي يک ورزشگاه را نداشتند، چمن‌شان حتي نامناسب بود و زود از بين مي‌رفت، در بعضي از آن ورزشگاه‌ها بعدها چمن مصنوعي نصب کردند، در ورزشگاه‌ها هيچ امکاناتي براي تماشاگران وجود نداشت، رختکن‌ها خيلي زود به مخروبه تبديل شدند، سکوهاي تماشاگران در اغلب اين ورزشگاه‌ها از زمين دور بود و حس جذاب فوتبال را نابود مي‌کرد، حتي محاسباتي مثل ميزان بارندگي در شهر يا گردش باد در ورزشگاه انجام نشده بود، فقط مي‌ساختند و روبان را با قيچي مي‌بريدند و به کارنامه افتتاحيه‌ها مي‌افزودند. از ورزشگاه‌هاي فوتبال که در دوره علي آبادي ساخته شد حتي يک ورزشگاه که همين استانداردهاي حداقلي مورد نياز را داشته باشد، پيدا نمي‌کنيد و ليگ برتر به تعويق افتاده تا امکاناتي ساده که بايد از روز اول در هر ورزشگاهي بود، ساخته شود.

بسياري از ورزشگاه‌هاي فوتبال در دوران محمد علي‌آبادي در شهرهايي ساخته مي‌شد که گرايش عمومي به فوتبال چندان زياد نبود و هرگز تيم فوتبال مطرحي نداشتند و هرگز آن شهرها 15 هزار نفر را در ورزشگاه نديدند.

برداشت جناحي از اشاره به آن دوران بدترين برداشت است. مساله ورزش است که براي برگزاري ليگ برتر فوتبال ورزشگاه استاندارد ندارد، در حالي‌که يک دهه پيش رييس سازمان تربيت بدني چهار سال اعداد و ارقامي را به رسانه‌ها تحويل مي‌داد و از پروژه‌هاي عمراني حرف مي‌زد.