نصف جهان: دلایل عدم نتیجه‌گیری ذوب‌آهن برابر آلومینیوم اراک را می‌توان در اشتباهات فاحش مدافعان، فقدان مهاجم کامل و کمبود مهره خلاق و نداشتن برنامه جایگزین برای مواقع لزوم خلاصه کرد.

هفته بیست و چهارم رقابت‌های لیگ برتر فوتبال، جام خلیج فارس، جمعه شب با برگزاری پنج دیدار آغاز شد که در یکی از این رقابت‌ها تیم فوتبال ذوب‌آهن در ورزشگاه فولادشهر به مصاف تیم آلومینیوم رفت و با تساوی یک بر یک متوقف شد.

رقابت‌های لیگ برتر پس از یک وقفه یک ماهه، از روز جمعه از سر گرفته شده و ذوب‌آهن در دیداری که نتیجه آن تأثیر بسزایی در سرنوشت این تیم برای ادامه لیگ داشت، باز هم مساوی کرد تا روند ناکامی‌های این تیم همچنان ادامه داشته باشد. سبزپوشان اصفهانی در یکی از حساس‌ترین بازی‌های هفته بیست و چهارم مقابل آلومینیوم اراک به میدان رفته و با وجود نیاز مُبرم به 3 امتیاز بازی، در واپسین دقایق با گل «دارکو بیدوف» از شکست فرار کردند تا شرایط این تیم بحرانی‌تر از قبل شود.

ذوب‌آهن در حالی به مصاف آلومینیوم رفته بود که با توجه به 2 شکست پیاپی این تیم مقابل گل‌گهر و پرسپولیس و رأی کمیته انضباطی در خصوص دیدار پیکان ـ سایپا در منطقه سقوط قرار گرفته و همین امر فشار روحی و روانی زیادی روی کادر فنی و بازیکنان به وجود آورد و مجتبی حسینی و تیمش برای کم کردن این فشار و فرار از شرایط بحرانی فعلی، چاره‌ای جز پیروزی مقابل آلومینیوم نداشتند؛ اتفاقی که رخ نداد و شرایط ذوب‌آهن با توجه به پیروزی نساجی مقابل ماشین‌سازی بحرانی‌تر از قبل شد.

سپزپوشان اصفهانی با این تساوی 22 امتیازی شده و همچنان در رده پانزدهم جدول قرار دارند. در آن سو آلومینیوم اراک که برای کسب سهمیه به 3 امتیاز بازی نیاز وافری داشت، با این تساوی 36 امتیازی شده و با توجه به شکست گل‌گهر مقابل استقلال با یک پله صعود به رده چهارم جدول رسیدند.

ذوب‌آهن در منطقه خطر قرار دارد و حال و روز این تیم خوب نیست. تیم مجتبی حسینی اگرچه بازی قابل قبولی را به نمایش می‌گذارد اما راه و روش امتیازگیری را فراموش کرده و با وجود برتری در بیشتر پارامترهای فوتبال هجومی قادر به گرفتن نتیجه دلخواه نیست. واقعیت آن است که ذوب‌آهن با وجود برتری در تعدادی از پارامترهای فوتبال هجومی، در بُعد تاکتیک تیمی سرگردان است و با وجود حملات متعدد، به اصطلاح شلخته بازی می‌کند. یکی از نکات منفی ذوب‌آهن در چند بازی اخیر، گیج و سرگردان بودن بازیکنان این تیم در انجام وظایف محوله است و بازیکنان، درک درستی از خواسته‌های سرمربی خود ندارند. امری که با توجه به نوع و شیوه بازی این تیم در نیم‌فصل دوم، در نوع خود عجیب بوده و حسینی باید هرچه زودتر فکری برای رفع مشکلات تیمش کند.

ذوب‌آهن جمعه شب بازی قابل قبولی به نمایش گذاشت اما باز هم به دلیل اشتباهات خودش نتوانست نتیجه بگیرد. حسینی که در نیم‌‌فصل دوم ذوب‌آهن را با آرایش 1-3-2-4 به زمین می‌فرستاد و با کم کردن فاصله بین خط دفاع و میانی، به دنبال تجمع در زمین خودی، گل نخوردن و استفاده از ضد حملات بود، مقابل آلومینیوم نیز تیمش را با همان آرایش به میدان فرستاد و به دنبال ارائه یک بازی درگیرانه و واکنش‌گرایانه بود. حسینی قصد داشت با بهره گرفتن از برتری تعداد هافبک‌های خود، نیمه میانی را شلوغ کرده و در ضد حملات پرسرعت، به گل برسد. اتفاقی که با توجه به نوع بازی درگیرانه آلومینیوم در کنار شناخت دقیق شاگردان منصوریان از نقاط ضعف و قوت ذوب‌آهن، عملاً رخ نداده و سبزپوشان اصفهانی در نیمه نخست دقیقاً به گونه‌ای بازی کردند که مطابق میل اراکی‌ها بود.

آلومینیوم تیمی است که در اجرای بازی پرفشار و تخریبی تخصص دارد و در چند هفته اخیر همراه با منصوریان، در اجرای پِرِس از جلو و اجرای بازی پرفشار به تخصص رسیده‌ است. آشنایی کامل شاگردان منصوریان با سبک و شیوه بازی ذوب‌آهن باعث شد حسینی و تیمش نتوانند تاکتیک‌های مدنظرشان را پیاده کنند.

نمایش روز گذشته ذوب‌آهن را می‌توان به 2 بخش کاملاً متضاد تقسیم کرد. سبزپوشان اصفهانی در نیمه نخست بازی، نمایش پایاپایی را با آلومینیوم ارائه دادند و با دوندگی بالا و پِرِس بازیکنان رقیب، به شاگردان منصوریان اجازه خلق موقعیت چندانی ندادند؛ با این حال سبزپوشان اصفهانی در فاز هجومی چندان خوب ظاهر نشده و موقعیت چندانی به دست نیاوردند. در نیمه دوم به ویژه پس از حضور دارکو بیدوف در زمین، شرایط ذوبی‌ها تغییر کرده و نمایش بهتری ارائه دادند و با دوندگی بالا موقعیت‌های خوبی به وجود آورده و موفق شدند گل تساوی را به ثمر برسانند.

ذوب‌آهن در این بازی با وجود در اختیار داشتن مالکیت بیشتر توپ در نیمه نخست، عملاً میانه میدان را به حریف واگذار کرده بود و همین امر باعث شد با وجود پر تعداد بودن حملاتشان، نتوانند جز در چند صحنه، موقعیت جدی و خطرناکی را خلق کنند. در نیمه دوم اما روند حرکتی سبزپوشان اصفهانی تغییر کرده و از نظم تاکتیکی بهتری برخوردار شدند و همین امر باعث شد موقعیت‌های گُل‌زنی بیشتری خلق کرده و در نهایت به گل برسند.

 کمبود مهاجم و اشتباهات مدافعان؛ بلای جان ذوب‌آهن

اما آنچه مشخص است ساختار دفاعی ضعیف ذوب‌آهن را می‌توان یکی از اصلی‌ترین عوامل در ناکامی‌های این تیم دانست. خط دفاعی ذوب‌آهن با مشکلات جدی روبه‌رو است و مدافعان این تیم زمانی که شدیداً تحت فشار قرار گرفته باشند، اشتباهات فردی مرگباری را مرتکب شده و نظم دفاعی ذوب‌آهن به راحتی از هم می‌پاشد. آنالیز دقیق گل آلومینیوم، ضعف ساختار دفاعی و اشتباه مرگبار مدافعان ذوب‌آهن در جای‌گیری و پِرِس نکردن یار روبه‌رو را به خوبی نشان می‌دهد؛ جایی که «معین عباسیان» در حضور مدافعان ذوب‌آهن اجازه پیدا می‌کند با یک ضربه سر دقیق، توپ را برای حسینی ارسال کند و این بازیکن نیز در میان تجمع بازیکنان ذوب‌آهن به توپ ضربه زده و دروازه گردان را به راحتی باز می‌کند.

از طرف دیگر دلیل اصلی ضعف ذوب‌آهن در چند بازی اخیر را می‌توان فشار بالای روانی و استرس سنگین بازیکنان این تیم دانست. ذوبی‌ها از شکست می‌ترسند و همین نکته این تیم را تحت فشار زیادی قرار داده است که منجر به کاهش تمرکز بازیکنان و سردرگمی آنها در انجام وظایف محوله شده است.

با این حال بزرگ‌ترین مشکل ذوب‌آهن را باید در فاز هجومی و در میانه میدان جست‌وجو کرد؛ جایی که خلأ یک بازیکن خلاق احساس می‌شود. سبزپوشان در فصول گذشته بازیکنان خلاق و بازی‌ساز بسیاری در ترکیب خود داشتند اما در فصل جاری و با کوچ دسته‌جمعی ستاره‌های این تیم، خلاقیت خط میانی ذوب‌آهن به طور محسوسی کاهش یافته و در خط میانی این تیم کمبود یک بازیکن با کیفیت و خلاق که بتواند در مواقع لزوم گره بازی را باز کند، به شدت احساس می‌شود.

واقعیت آن است که ذوب‌آهن با وجود آنکه در نیم‌فصل دوم از نظر ساختار تیمی، نظم و انسجام تاکتیکی پیشرفت خوبی داشته اما سیستم مورد استفاده این تیم تنوع تاکتیکی چندانی ندارد. خلاصه شدن حملات ذوب‌آهن به یک سیستم خاص و فقدان یک مهاجم کامل در پیکان خط حمله، به حریفان فرصت آنالیز دقیق و بستن تمام راه‌های نفوذی را خواهد داد.

دلایل عدم نتیجه‌گیری ذوب‌آهن برابر آلومینیوم را می‌توان در اشتباهات فاحش مدافعان، فقدان مهاجم کامل و کمبود مهره خلاق و نداشتن برنامه جایگزین برای مواقع لزوم خلاصه کرد.

در آن سو آلومینیوم عملکرد مثبتی داشته و نمایش نسبتاً خوبی را ارائه کرد. شاگردان منصوریان در فاز هجومی خوب ظاهر شده و از اندک موقعیت‌های خلق شده نهایت بهره را بردند. منصوریان در این دیدار نیز تیمش را با آرایش 1-4-1-4 به میدان فرستاده و قصد داشت با استفاده از شلوغی خط هافبک خود، پرس را از همان زمین حریف شروع کرده و با بازی مستقیم، شوت‌های از راه دور و ارسال‌های بلند به گل برسد.

تاکتیک منصوریان در فاز هجومی جواب داده و اراکی‌ها تک گل خود را با همین شیوه به ثمر رساندند و موقعیت‌های زیادی را هم خلق کرده و می‌توانستند به گل‌های بیشتری نیز دست پیدا کنند، اما درخشش گردان و بی‌دقتی مهاجمان مانع از این امر شد. در فاز دفاعی نیز شاگردان منصوریان خوب ظاهر شده و به ذوبی‌ها اجازه خلق موقعیت چندانی ندادند.